برنا اندیشان | مرجع تخصصی بهترین پکیج های آموزشی
در این نوشتار، نیاز است تا شما را با اختلال اسکیزوفرنی آشنا سازیم. این اختلال روانی مشخصه‌های خود را از طریق قطعی شدن ارتباط افراد با واقعیت اظهار می‌کند، که باعث می‌شود فرد به توهم‌ها و هذیان‌ها گرایش پیدا کند. در این مقاله از مجله علمی برنا اندیشان، قصد داریم با بهره‌گیری از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، که در ویراست پنجم DSM-5 ذکر شده‌اند، شما را با اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر آشنا کنیم. بدین ترتیب، در اینجا ما قصد داریم اطلاعات بیشتری ارائه دهیم تا به عمق مفهوم اختلال اسکیزوفرنی و ارتباط آن با اظهارات ذهنی ناهنجار بپردازیم.
اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی
در اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر، افراد تحت تأثیر بیماری جسمانی قرار گرفته و ارتباط آنها با واقعیت قطع می‌شود. این اختلال باعث ظهور هذیان و توهم می‌شود که در اصل ناشی از تأثیرات بیماری جسمانی است. این بیماری به صورتی تاثیر گذار بر تفکر و ادراک افراد است و آنها را با مشکلاتی در تشخیص واقعیت و تمییز بین واقعیت و توهم روبرو می‌کند.
افراد مبتلا به این اختلال، علاوه بر هذیان و توهم، با مشکلات متعدد دیگر نیز روبرو خواهند شد. این مشکلات شامل مشکلات خواب، کاهش تمرکز، تغییرات خلق و خویی، اضطراب، افسردگی و سایر علائم روانی متنوع می‌شوند. از این رو، فهم دقیق‌تری از تأثیرات بیماری جسمانی بر روان افراد مبتلا به این اختلال می‌تواند به تشخیص و درمان بهتر این وضعیت کمک کند.
ملاک های تشخیصی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر
معیارهای تشخیص اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر به ویژه در حوزه توهمات یا هذیان‌های برجسته مورد بررسی قرار می‌گیرند. این تشخیص بر پایه شواهدی از سوابق پزشکی، معاینات بدنی، یا نتایج آزمایش‌ها استوار است که نشان‌دهنده این موضوع است که اختلال، ناشی از پاتوفیزیولوژی بیماری جسمانی دیگر می‌باشد. این اختلال به عنوان یک واقعیت جدا از سایر اختلالات روانی در نظر گرفته می‌شود و ارتباط مستقیم با دوره دلیریوم دارد.
بیشترین توجیه و تشخیص این اختلال در مقایسه با اختلال‌های روانی دیگر دقیق‌تر می‌شود. این اختلال تنها در دوره دلیریوم رخ نمی‌دهد و باعث ایجاد ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در حوزه‌های اجتماعی، شغلی و دیگر زمینه‌های مهم عملکرد فرد می‌شود.
شدت این اختلال با استفاده از ارزیابی کمی نشانه‌های اساسی اختلال روان پریشی، از جمله هذیان‌ها، توهمات، و رفتارهای روانی-حرکتی نابهنجار، تعیین می‌شود. این نشانه‌ها بر اساس مقیاس 5 درجه‌ای از صفر (عدم وجود) تا 4 (شدید)، با توجه به شدت کنونی (ظرف 7 روز گذشته) ارزیابی می‌شوند.
در تشخیص این اختلال، علاوه بر زمینه‌های نشانه که در ملاک‌های تشخیصی ذکر شده، ارزیابی زمینه‌های نشانه‌های شناختی، افسردگی، و مانی حیاتی نیز اهمیت دارد. این ارزیابی‌ها به منظور ایجاد تمایزات مهم بین این اختلال و سایر اختلالات روان پریشی صورت می‌گیرد.
ویژگی های تشخیصی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری
ویژگی اساسی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر، بروز هذیان‌ها و توهمات برجسته است که ناشی از تأثیرات فیزیولوژیکی بیماری جسمانی دیگر ایجاد می‌شوند. این هذیان‌ها و توهمات تحت تأثیر مستقیم تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از بیماری جسمانی قرار گرفته و نمایان‌ترین ویژگی این اختلال را تشکیل می‌دهند.
از طرف دیگر، تمایز آن از اختلال روانی دیگر به ویژه مطرح است؛ زیرا این هذیان‌ها و توهمات به نحوی است که نمی‌توان آنها را به وسیله عوامل روانی مانند استرس یا عوامل روان‌شناختی دیگر توجیه کرد.
به عبارت دیگر، وقوع این هذیان‌ها و توهمات مستقیماً به واسطه تأثیرات فیزیولوژیکی بیماری جسمانی رخ می‌دهد و از این رو با اختلال روانی دیگر به تفصیل متمایز می‌شود. برای مثال، اگر نشانه‌ها از لحاظ روانی میانجی بیماری جسمانی شدید شده باشند و به عنوان پاسخ به این عامل فیزیولوژیکی بروز کنند، در آن صورت تشخیص اختلال روان پریشی کوتاه مدت مناسب خواهد بود، زیرا در این حالت، این اختلال ممکن است با عوامل استرس زای مشخصی همراه باشد.
توهمات ممکن است در هر یک از حواس (بینایی، بویایی، چشایی، لامسه‌ای یا شنوایی) ظاهر شوند، اما نحوه شکل‌گیری آنها ممکن است به عوامل شناختی خاصی باز گردد. برای مثال، توهمات بویایی ممکن است به وجود آمده باشند در صورتی که شخص دچار حملات صرع قطعه‌گیجگاهی باشد.
تنوع بیشماری از توهمات وابسته به عوامل شناختی و محیطی وجود دارد، که از شکل‌های ناپیوسته گرفته تا الگوهای پیچیده و منظم متغیر است. در صورتی که فرد توانایی حفظ واقعیت آزمایی توهمات را دارد و متوجه باشد که آنها ناشی از بیماری جسمانی هستند، تشخیص اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر به‌طور عموماً مطرح نمی‌شود.
هذیان‌ها می‌توانند متنوع باشند و درباره مسائل مختلفی مانند جسمانی، اهمیت شخصی، اعتقادات مذهبی، و یا موارد رایج‌تر مانند تهدید و آسیب پذیری صحبت کنند. با این حال، به طور کلی، ارتباط بین هذیان‌ها و بیماری‌های جسمانی به نظر می‌رسد که کمتر از توهمات مشاهده می‌شود.
هنگامی که نیاز به تشخیص این داریم که آیا اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر است یا خیر، ابتدا باید وجود بیماری جسمانی مشخص شود و علت اختلال روان پریشی باید از طریق مکانیزم‌های فیزیولوژیکی تعیین گردد. اگرچه برای ارزیابی اینکه رابطه بین اختلال روان پریشی و بیماری جسمانی به دلیل عوامل شناختی وجود دارد یا خیر، راهنماهای مشخصی وجود ندارد، اما ملاحظات مختلف را می‌توان به عنوان راهنمایی استفاده کرد.
یکی از ملاحظات مهم، وجود رابطه زمانی بین شروع، شدت یا بهبود بیماری جسمانی با اختلال روان پریشی است. ملاحظه دیگر، حضور ویژگی‌هایی است که در اختلال روان پریشی نامتعارف هستند، به عنوان مثال، سن نامتعارف در زمان شروع یا حضور توهمات دیداری یا بویایی. باید همچنین این اختلال را از اختلال روان پریشی ناشی از مصرف مواد یا داروها یا اختلال‌های روانی دیگر (مانند اختلال سازگاری) تمایز داد.
ویژگی های مرتبط با تشخیص اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی
توضیح زمان شروع یا شدت بیماری جسمانی، به ما اطمینان بیشتری در تشخیص فراهم می‌کند که هذیان‌ها یا توهمات افرازی ناشی از بیماری جسمانی هستند. علاوه بر این، عوامل دیگر نیز ممکن است نقش داشته باشند، از جمله درمان‌های همزمان برای بیماری جسمانی اصلی که به طور مستقل خود می‌توانند خطر ایجاد اختلال روان پریشی را افزایش دهند؛ به عنوان مثال، استفاده از درمان‌های استروئید برای افراد مبتلا به اختلالات خودایمنی. این ارتباطات و ارتباطات میان بیماری جسمانی و اختلالات روان پریشی به جزئیات بیشتری نیاز دارند تا تشخیص دقیق‌تر و برنامه‌ریزی درمانی مناسب‌تر امکان‌پذیر باشد.
شیوع اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر
تخمین میزان شیوع اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی، با توجه به انواع گسترده‌ای از علل جسمانی، به چالش کشیده می‌شود. گزارش‌ها حاکی از این است که میزان شیوع این اختلال در طول عمر بین 0.21% تا 0.54% متغیر است. زمانی که آمار شیوع بر اساس گروه‌های سنی مختلف تقسیم می‌شود، مشاهده می‌شود که افراد بالای 65 سال نسبت به گروه‌های سنی کمتر، شیوع این اختلال را به نسبت بیشتری، بیش از 0.74% دارند.
میزان ابتلا به اختلال روان پریشی همچنین بستگی به نوع بیماری جسمانی اصلی دارد؛ برخی از بیماری‌هایی که بیشترین ارتباط با اختلالات روان پریشی دارند عبارتند از اختلالات غدد داخلی و سوخت و ساز، اختلالات خود ایمنی (مانند لوپوس اریتماتوز سیستمی)، التهاب مغز خود ایمنی گیرنده (NMDA) و یا صرع قطعه‌گیجگاهی. به علاوه، اختلالات روان پریشی ناشی از صرع به صورت حمله صرعی، بعد از حمله صرعی، یا مابین حملات صرعی متمایز می‌شوند.
بین این‌ها، شیوع بیشترین میزان را در اختلال روان پریشی بعد از حمله صرعی به نسبت 2 تا 7.8% از بیماران صرع نشان می‌دهد. در افراد مسن‌تر، احتمالاً این اختلال در زنان ممکن است بیشتر باشد، هرچند ویژگی‌های دیگر مرتبط با سن هنوز روشن نیستند و با توزیع جنسیت بیماری‌های جسمانی اصلی، تفاوت‌های معناداری دارند.
شکل گیری و روند اختلال روان پریشی ناشی از بیماری
اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر می‌تواند به شکل گذرای یا بازگشتی ظاهر شود و با نوسانات در شدت بیماری جسمانی اصلی، تغییرات نماید. هرچند درمان بیماری‌های جسمانی معمولاً منجر به بهبود علائم روان پریشی می‌شود، اما این اتفاق همیشگی نیست و ممکن است نشانگان روان پریشی بعد از بهبود بیماری جسمانی اصلی ادامه یابد، به ویژه در مواردی که اختلال روان پریشی ناشی از رویدادهای جسمانی خاصی مثل صدمه مغزی محدود به یک ناحیه خاص است.
در بیماری‌های مزمن مانند فلج چندگانه یا روان پریشی صرع در میان حملات مزمن، اختلال روان پریشی ممکن است تا مدت زمان طولانی ادامه یابد و پیچیدگی‌های خاص خود را داشته باشد. این موضوع نشان می‌دهد که ارتباط بین بیماری جسمانی و اختلال روان پریشی ممکن است در طولانی مدت بوده و تاثیرات آن به شدت متغیر باشد.
بروز اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر، از نظر پدیدارشناسی، بدون توجه به سن وقوع، اختلاف محسوسی ندارد. با این حال، این اختلال در گروه‌های سنی بالاتر به طور معمول بیشتر اتفاق می‌افتد، احتمالاً به دلیل افزایش فشار جسمانی در ارتباط با سن بالا و تأثیرات تجمعی ناشی از مواجهه با فرآیندهای زیان‌آور و اثرات مرتبط با پیری مانند تصلب شریان.
ماهیت بیماری‌های جسمانی اصلی احتمالاً در طول عمر تغییر می‌کند، به گونه‌ای که گروه‌های سنی پایین‌تر در دوران جوانی تا میانسالی بیشتر به بیماری‌هایی مانند صرع، آسیب سر، بیماری‌های خودایمنی و مرتبط با تومور مبتلا می‌شوند، درحالی که گروه‌های سنی بالاتر بیشتر به بیماری‌هایی همچون سکته، بیماری‌های کمبود اکسیژن و اختلالات چند سیستمی مبتلا می‌شوند.
عوامل اساسی مرتبط با پیشرفت سن، از جمله اختلالات شناختی پیشین، افترا به حساب آوری بینایی و شنوایی، احتمالاً با ایجاد آستانه کمتری برای تجربه اختلال روان پریشی، ممکن است خطر بیشتری برای ابتلا به این اختلال ایجاد کنند.
عوامل خطر و پیش آگهی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی
عوامل خطر و پیش آگهی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر اموری گسترده و پیچیده هستند. از جمله عوامل خطر می‌توان به افزایش سن، حضور اختلالات شناختی یا روانی پیشین، بیماری‌های خاصی مانند بیماری‌های خودایمنی، تومورها یا بیماری‌های مزمن، فراهمی ژنتیکی، فشار جسمانی و اثرات جانبی داروها اشاره کرد. همچنین، تأثیرات تراکمی مواجهه‌های زیان‌آور در طول دوره زندگی، از جمله رویدادهای استرس‌زا و فرآیندهای پیری نیز نقش مهمی در افزایش خطر ابتلا به این اختلال دارند.
برای پیش‌آگهی و کاهش اثرات ناشی از این اختلال، اهمیت دارد تا به مراقبت و درمان مناسب برای بیماری‌های جسمانی اصلی پرداخته شود و همچنین به مراقبتهای روانی جهت مدیریت استرس و ارتقاء سلامت روانی توجه شود. همچنین، آگاهی از علائم اولیه و مشاوره فردی یا خانوادگی نیز می‌تواند نقش مهمی در پیش‌گیری و مدیریت اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی داشته باشد.
تعدیل کننده روند
شناسایی و درمان بیماری جسمانی اساسی تأثیر زیادی بر جهت و تداوم اختلال روان پریشی دارد، با این حال، وجود آسیب‌های دستگاه عصبی مرکزی از قبل (مانند آسیب سر یا بیماری‌های مغزی-عروقی) ممکن است عوارض بیشتری ایجاد کند و به وخامت و بدتر شدن وضعیت روانی فرد منجر شود.
در این حالت‌ها، حریم حیاتی که میان بیماری جسمانی و اختلال روان پریشی برقرار می‌کند، نقش اساسی دارد. این نشان‌دهنده اهمیت تشخیص دقیق و به موقع بیماری‌های جسمانی اساسی و اجرای برنامه‌های درمانی جهت مدیریت هماهنگ این دو بُعد از سلامتی فرد می‌باشد.
شاخص های تشخیصی
تشخیص اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر بر اساس وضعیت بالینی هر فرد متغیر است و نیازمند آزمایشات تشخیصی خاص به تطابق با وضعیت او می‌باشد. انواع بیماری‌های جسمانی می‌توانند منجر به نشانه‌های روان پریشی گردند.
به عنوان مثال، بیماری‌های عصبی از جمله تومورها، بیماری‌های مغزی-عروقی، بیماری هانتینگتون، فلج چندگانه، صرع، صدمه یا اختلال عصب شنوایی یا بینایی، کری، میگرن، و عفونت‌های دستگاه عصبی مرکزی ممکن است اثرات روانی را به دنبال داشته باشند.
همچنین، بیماری‌های غدد مترشحه داخلی مانند کم‌کاری و پرکاری تیروئید، کم‌کاری و پرکاری غدد پاراتیروئید، افزایش و کاهش ترشح هورمون‌های قشر غده فوق کلیوی، بیماری‌های سوخت و سازی، و اختلالات خودایمنی می‌توانند با درگیری دستگاه عصبی مرکزی ناشی از لوپوس اریتماتوز و غیره، به اختلالات روانی منجر گردند. نتایج معاینه بدنی، آزمایشات و الگوهای شیوع یا شروع بیماری جسمانی ممکن است ارتباط مستقیم با علائم روان پریشی داشته باشند.
خطر خودکشی
اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی ممکن است با خطر خودکشی همراه باشد، اگرچه این ارتباط به وضوح مشخص نشده است. برخی بیماری‌های خاص مانند صرع و فلج چندگانه با افزایش نرخ خودکشی در افراد مبتلا به آنها همراه است. این افزایش خطر ممکن است در صورت وجود اختلال روان پریشی همچنین بیشتر گردد. برای درک دقیق‌تر این رابطه، نیاز به تحلیل و بررسی جزئیات بیشتر در زمینه بیماری‌های خاص و تأثیرات روان پریشی آنها بر خطر خودکشی وجود دارد.
پیامدهای کارکردی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری
ناتوانی کارکردی در اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر، معمولاً به شدت بالاست. این ناتوانی کارکردی به وضوح وابسته به نوع بیماری و احتمال بهبود با درمان موفقیت‌آمیز آن است، که ممکن است با پیشرفت درمان و کنترل بیماری، به طور قابل توجهی تغییر یابد.
این تغییرات ممکن است از لحاظ فیزیکی، شناختی و روانی مشاهده شود و باعث بهبود کیفیت زندگی فرد گردد. این امکان وجود دارد که با توجه به شدت بیماری جسمانی و میزان تأثیر آن بر سطح عملکرد، ناتوانی کارکردی در این افراد به‌طور متغیر باشد.
تشخیص افتراقی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری
تشخیص افتراقی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر یک چالش پیچیده است که نیاز به دقت و دانش فراوان از سوی پزشکان و متخصصان دارد. در این راستا، اهمیت بررسی تاریخچه پزشکی جامع، معاینات جسمی دقیق، و انجام آزمایش‌های تشخیصی متناسب با ویژگی‌های بیماری جسمانی اساسی بسیار حیاتی است.
علاوه بر این، مطالعه الگوهای شیوع یا شروع علائم، تحلیل مشخصات بیماری جسمانی، و ارزیابی نتایج معاینات تصویربرداری و آزمایشگاهی نقش مهمی در تشخیص صحیح دارند. از دیگر جوانب مهم تشخیص افتراقی، درک نکات ناشناخته و نامشخص در رفتارها و علائم فرد، به خصوص در مواردی که نشانه‌های جسمانی و روانی به هم تنیده‌اند، می‌باشد. این تشخیص دقیق باعث امکان ارائه درمان‌های مؤثرتر و مناسب‌تر برای هر حالت می‌گردد.
دلیریوم
توهمات و هذیان‌ها عمدتاً در زمینه دلیریوم روی می‌دهند؛ با این حال، اگر این اختلال تنها در طول دوره دلیریوم اتفاق بیفتد، تشخیص جداگانه اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر قابل ارائه نخواهد بود. هذیان‌ها در زمینه اختلال عصبی-شناختی عمده یا خفیف به صورتی که همراه با اختلال رفتاری باشند، تشخیص داده می‌شوند.
این اختلال معمولاً با تأثیرات بر عملکرد شناختی فرد همراه است و ممکن است به شدت موثر باشد، به‌طوری که نیاز به تداخل و مداخلات متخصصانه دارد. از جزئیات مهم تر، این است که برای ارزیابی صحیح، باید مسائلی همچون زمان شروع و مدت زمان هذیان‌ها، نوع و شدت آنها، و تأثیر آن بر زندگی روزمره فرد به دقت مورد مطالعه قرار گیرد.
اختلال روان پریشی ناشی از مواد یا دارو
اگر شواهدی از مصرف مواد اخیر یا طولانی، اعم از داروهایی که تأثیرات روانگردان دارند، ترک مواد یا قرار گرفتن در معرض مواد سمی (مثل LSD) وجود داشته باشد، اختلال روان پریشی ناشی از مواد یا دارو باید در نظر گرفته شود.
نشانه‌هایی که در مدت مسمومیت یا ترک مواد یا مدت کوتاهی بعد از آن (مثلاً ظرف چهار هفته) یا پس از مصرف دارو ظاهر می‌شوند، بسته به ویژگی‌ها، مدت یا مقدار مواد مصرفی، ممکن است به اختلال روان پریشی ناشی از مواد اشاره داشته باشند.
اگر تخصصی مشخص شود که این اختلال ناشی از بیماری جسمانی و مصرف مواد است، می‌توان هر دو تشخیص، یعنی اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر و اختلال روان پریشی ناشی از مواد یا دارو، را ارائه داد.
اختلال روان پریشی
اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر باید از اختلال‌های روانی متفاوت مانند اسکیزوفرنی، اختلال هذیانی، یا اختلال اسکیزوافکتیو، همچنین اختلالات افسردگی یا دوقطبی که همراه با ویژگی‌های روان‌پریشی هستند، متمایز شود.
در اختلالات روان‌پریشی و اختلالات افسردگی یا دوقطبی، که همراه با ویژگی‌های روان‌پریشی ظاهر می‌شوند، هیچ مکانیزم فیزیولوژیکی علیتی مشخص و مستقیم مرتبط با بیماری جسمانی نمی‌توان ثابت کرد. سن بالا در زمان شروع و عدم وجود سابقه شخصی یا خانوادگی از اسکیزوفرنی یا اختلال هذیانی، نیاز به ارزیابی کامل دارد تا تشخیص اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر را انکار کند.
توهمات شنیداری که حاوی صداهایی هستند که جملات پیچیده را بیان می‌کنند، بیشتر به اسکیزوفرنی اشاره دارند تا اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی. نوع دیگر توهمات مانند دیداری یا بویایی عمدتاً به اختلال روان پریشی ناشی از بیماری جسمانی یا اختلال روان پریشی ناشی از مواد یا دارو اشاره می‌کنند.
همزمانی اختلالات
اختلال روان‌پریشی ناشی از بیماری جسمانی در افراد بالای 80 سال، به ویژه با اختلال عصبی-شناختی عمده همزمان یعنی زوال عقل، در ارتباط است. در این گروه سنی، احتمال ظهور اختلالات روان‌پریشی ناشی از مسائل جسمانی افزایش می‌یابد. زوال عقل، که به عنوان اختلال عصبی-شناختی در نظر گرفته می‌شود، معمولاً با کاهش قابل ملاحظه در عملکرد شناختی و فکری همراه است.
این افراد، به علت پیچیدگی و مشکلات جسمی که باعث آنها شده، در معرض خطر اختلال روان‌پریشی قرار دارند. تأثیر مستقیم بیماری جسمانی بر عملکرد عصبی و شناختی، احتمالاً عامل اصلی در بروز اختلال روان‌پریشی در این افراد می‌باشد. از اهمیت تشخیص دقیق و به موقع این اختلالات جلوگیری و مداخلات درست جهت مدیریت بهتر و کاهش آثار ناشی از آنها بر روی کیفیت زندگی این افراد بسیار حائز اهمیت است.
درمان اختلال روان پریشی ناشی از بیماری
درمان اختلال روان‌پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر، نیازمند یک رویکرد گسترده و هماهنگ است که توسط یک تیم بهداشتی-درمانی متخصص انجام شود. در اینجا چندین جنبه مهم در درمان این اختلال مد نظر قرار می‌گیرند:
1. تعیین و درمان بیماری جسمانی:
– ابتدا ویژگی‌ها و علایم بیماری جسمانی مشخص و تشخیص دقیق گذاشته می‌شود.
– بسته به نوع بیماری، درمان‌های فیزیکی، دارویی، یا جراحی ممکن است لازم باشد.
2. مدیریت عوارض جسمانی:
– کنترل عوارض جسمانی نقش مهمی در بهبود وضعیت روانی افراد با اختلال روان‌پریشی ناشی از بیماری جسمانی دارد.
– درمان علائم مانند درد، خستگی، اختلالات خواب، و ناتوانی جسمانی می‌تواند تأثیر مستقیمی بر روحیه و سلامت روانی داشته باشد.
3. تداخل‌های روان‌پزشکی:
– مشاوره و درمان روان‌پزشکی از اهمیت بسیاری برخوردار است. روان‌پزشک با ارزیابی و درک عمیق تر از وضعیت روانی بیمار، برنامه درمانی مناسب را ارائه می‌دهد.
– ممکن است از روش‌های متعددی مانند مشاوره شناختی-رفتاری، درمان دارویی، و تکنیک‌های ذهنی-رفتاری برای کمک به مدیریت علائم روانی استفاده شود.
4. حمایت اجتماعی:
– خانواده و حامیان افراد مبتلا نقش مهمی در فرآیند درمان دارند. ارتباط نزدیک با آنها و آموزش در مورد بیماری و نحوه حمایت از فرد می‌تواند تأثیر قابل توجهی داشته باشد.
– گروه‌های حمایتی و ارتباط با سازمان‌های مرتبط نیز می‌تواند افراد را بهبود بخشد.
در کل، درمان اختلال روان‌پریشی ناشی از بیماری جسمانی نیازمند یک رویکرد چند تخصصی و سفت و محکم است تا به بهترین نحو ممکن بر علایم جسمانی و روانی تأثیر بگذارد و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشد.
نتیجه گیری
اختلال روان‌پریشی ناشی از بیماری جسمانی دیگر پدیده‌ای پیچیده است که نیازمند توجه جدی و یکپارچه از سوی تیم درمانی و ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی است. تأثیرات گسترده این اختلال بر جنبه‌های فیزیکی و روانی فرد نیازمند ارزیابی دقیق و درمان گیری مناسب است.
درمان موفق این اختلال نیازمند همکاری افراد مختلف تیم درمانی، از جمله پزشکان عمومی، متخصصین روان‌پزشکی، مشاوران روان‌شناسی، و سایر حرفه‌ایان بهداشتی، می‌باشد. ایجاد آگاهی بیشتر در جامعه و ترویج اهمیت بهداشت روان به منظور جلوگیری از بروز این اختلال و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به آن، از جمله اقدامات ضروری در این زمینه است.
