کارگاه صوتی خود زنی و آسیب به خود

در این بخش از وب سایت برنا اندیشان کارگاه صوتی خود زنی و آسیب به خود را برای دانلود در اختیار شما کاربران گرامی فروشگاه برنا اندیشان قرار می دهیم.

خود زنی یا آسیب به خود چیست؟

خودزنی یا آسیب به خود (Self-harm) به معنی این است که فرد آگاهانه به بدن خود آسیب برساند؛ طوری‌که به خودکشی منجر نشود اما آثار آن باقی بماند. در قدیم می‌گفتند فردی که می‌خواهد به نوعی مطرح شود دست به این کار می‌زند. رایج‌ترین نوع خودزنی زخمی کردن پوست با یک وسیله تیز است. انواع دیگر آن خراش انداختن، سوزاندن، شکستن استخوان، خوردن سم، فرودادن چیزی در حلق یا تراشیدن موی سر (کچل کردن) است. معمولاً خوردن سم یا موادی که به معده آسیب می‌رساند را جزء خودزنی به حساب نمی‌آورند.

به کسی که آگاهانه به بدن خود آسیب می‌رساند می‌گویند خودزنی کرده‌است که معمولاً برای بیان غافلگیرانه یک احساس درونی است. گاهی افرادی که به این کار دست می‌زنند احساس می‌کنند که تا حدودی قصد خودکشی دارند. بیش از نیمی از کسانی که دست به خودکشی زده‌اند سابقه خودزنی داشته‌اند.

قصد افراد خودزن می‌تواند تنبیه خود برای بیان ناامیدی یا رهایی از یک تنش غیرقابل تحمل درونی باشد و گاهی برای بیان هر دو. خودزنی می‌تواند نشان‌گر فریادی از طرف فرد خودزن برای جلب کمک باشد. هر چند، برخلاف تصور عمومی که افراد خودزن برای جلب توجه خودزنی می‌کنند، این مسئله عموماً توسط پژوهش‌های علمی اثبات نشده‌است چرا که این نتیجه یافت شده‌است که افرادی که خودزنی می‌کنند معمولاً علایم خودزنی (مثلاً جای زخم) را از دیگران پنهان می‌کنند.

نتایج پژوهش های انجام شده در زمینه خودزنی و آسیب به خود

برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که پس از خودزنی فرد خودزن احساس واقعی بودن خود را می‌کند؛ که زنده است. گاهی احساس آرامش قلبی به او دست می‌دهد؛ خلاصه آنکه (شدت) ضربان قلب و (هجوم) خاطرات متوقف می‌شود. نیاز به خودزنی می‌تواند نشانه‌ی وجود اختلالات روانی یا شخصیتی باشد. افرادی که در معرض اضطراب یا فشارهای افسردگی هستند بیشتر احتمال دارد به این کار دست بزنند.

در پژوهشی که توسط حبیب نوبخت نیارق و کارل اینگوار داله در یکی از دانشگاه‌های ایران بر روی 100 مرد و 100 زن دانشجو با میانگین سنی 25 انجام شد، 40.5 درصد دانشجویان انجام حداقل یک نوع خودزنی را گزارش کردند. این درصد شیوع خودزنی در ایران با یافته‌های سایر پژوهش‌گران در کشورهای دیگر همخوانی دارد.

شایع ترین نوع خودزنی و آسیب به خود

شایع‌ترین نوع خودزنی و آسیب به خود ایجاد بریدگی، فروکردن سوزن در پوست، جلوگیری از التیام زخم و حک کردن عبارات و تصاویر بر روی پوست با ایجاد بریدگی بود. در همین پژوهش، مشخص شد که افرادی که سابقه‌ی خودزنی مکرر داشتند، در مقایسه با افرادی که اصلاً سابقه‌ی خودزنی نداشتند یا فقط یک یا دو بار خودزنی کرده بودند، به‌طور معناداری رویدادهای تروماتیک (آسیب‌زای) بیش‌تری پیش از 17 سالگی و سه سال اخیر گزارش کردند و هم‌چنین نمرات بیشتری در مقیاس‌های گسستگی گرفتند. در این پژوهش نشان داده شد که گسستگی رابطه‌ی بین تروما (رویدادهای آسیب‌زا و تلخ، مانند سوءاستفاده جنسی، فیزیکی، عاطفی و …) و خودزنی را میانجی‌گری می‌کند.

مدل پیشنهادی نوبخت و داله (2017) برای تبیین ارتباط بین تروما، گسستگی و خودزنی و آسیب به خود در تصویر روبه‌رو نشان داده شده‌است

اینکه کسی دچاراز خودبیزاری یا نفرت مفرط از خویشتن باشد غیر ممکن نیست . هرکسی ممکن است از چهره‌ی خود بدش بیاید، احساس کند که در موردی ناتوان است یا احساس کند که با دیگران بدرفتاری می‌کند. این افکار ممکن است برانگیزاننده‌ی گرایش به صدمه زدن به خود یا تنبیه خود شود. هیچ کسی سزاوار چنین زندگی­ای نیست.

از خودبیزاری چیست؟

زندگی در حال از خود بیزاری مانند داشتن یک “ضعیف­‌‌آزار” درونی است که پیوسته در حال انتقاد کردن است و باعث می­شود که آدمی خود را بی ارزش، شکست‌خورده، بد، زشت، تهوع آور، خپل، بدخواه یا عجیب و غریب حس کند. همچنین، این ضعیف‌آزار درونی شخص مبتلا را متقاعد می‌سازد که دیگران نیز او را همین‌گونه می‌بینند. این وضع می‌تواند به اضطراب و احساس غیرقابل تحمل بودن تن و شخصیت منجر شود.

از خود بیزاری از یک مارپیچ معیوب کمبود اعتماد به نفس ریشه می‌گیرد که وابسته به عواملی گوناگون است. شاید رویدادی در دوران کودکی یا در گذشته بوده که باعث شده شخص مبتلا خود را کم ارزش‌تراز دیگران تلقی کند؛ چنین فکر کند که عیب و ایرادی در اوست و کسی او را دوست ندارد. از خود‌ بیزاری ممکن است نشانه ای نیز از افسردگی و اختلال بی‌ثباتی عاطفی شخصیت باشد.

از خود بیزاری چه تاثیری بر زندگی دارد؟

هنگامی‌ که احساس تنفر از خود و اضطراب شدت گیرد خطر رفتار ویرانگرانه برای برخورد با این احساس ناخوش آیند و بی اثر کردن آن نیز افزایش می‌یابد. بریدن جایی از بدن یا آسیب زدن به خود به نحوی دیگر می­تواند شیوه‌ای برای کاستن از دلهره و تنبیه تن خود باشد. شخص از خود بیزار ممکن است این احساس را داشته باشد که بدنش باید پاک شود. اختلال تغذیه ، مصرف الکل و مواد مخدر راه­های دیگری برای حمله بر تن است. ممکن است فکر خودکشی نیز به وجود آید.

از خود بیزاری و ویرانگری باعث می­شود که شخص مبتلا گوشه گیر شود. منزوی کردن خود شیوه‌ای برای پوشاندن بدحالی و رفتار‌های خود است. احساس شرم نیز احساسی عادی در شخص مبتلا است و باعث بدحال‌تر شدن او نیز می­شود. شاید او این احساس را داشته باشد که اصلا سزاوار داشتن حال بهتر هم نیست. از این رو ممکن است به چیزهایی که ممکن بود به بهتر شدن حالش کمک کند، برای نمونه غذای خوب، خواب خوش، ورزش و معاشرت اجتماعی، بی اعتتنا باشد یا از آنها دوری جوید.

منبع: انجمن ذهن