برنا اندیشان | مرجع تخصصی بهترین پکیج های آموزشی
سندرم دیوژن یک وضعیت روانی است و زمانی رخ می‌دهد که فرد نسبت به خود و محیط اطرافش مراقبت نمی‌کند. عدم مراقبت از خود و محیط معمولاً منجر به پیامدهایی ناخوشایند می‌شود، از جمله ضعف در بهداشت شخصی و مشکلاتی در حوزه سلامتی و اجتماعی. این سندرم اغلب با وضعیت‌های دیگری همراه است، از جمله زوال عقل و اختلالات دیگر در عملکرد روانی. به طور کلی، افراد مبتلا به این سندرم نسبت به خود، خویشاوندان و محیط اطرافشان بی توجه هستند که می‌تواند به مشکلات متعددی منجر شود.
افراد مبتلا به این سندرم معمولاً دارای نشانه‌هایی هستند که شامل خود غفلتی مفرط، جامعه‌گریزی و احتکار می‌شود. آنها ممکن است در شرایطی غیربهداشتی زندگی کنند، اما ارزیابی نشده است که آیا این رفتارها به طور آگاهانه یا ناآگاهانه انجام می‌شوند. در این حالت، ممکن است فرد به دلیل اختلالات روانی خود و بدون درک کامل از وضعیت، به این نوع زندگی روی آورده باشد. در این بخش از مجله علمی برنا اندیشان تصمیم داریم تا مقاله ای کامل در مورد سندرم دیوژن را مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم.
آشنایی با سندرم دیوژن
سندرم دیوژن، معمولاً به عنوان سندرم شلختگی نیز شناخته می‌شود، یک اختلال شخصیتی است که به صورت مداوم با خود غفلتی بیش از حد، عدم توانایی در نگهداری نظم در محیط زندگی، اجتناب از تعاملات اجتماعی، بی‌تفاوتی نسبت به امور مهم، انباشتن غیرمنظم آشغال و حتی حیوانات خانگی، و عدم تجربه احساس خجالت همراه است. افراد مبتلا به این سندرم ممکن است علائمی از اختلال روانی کاتاتونی را نیز نشان دهند که شامل واکنش‌ها و حرکات غیرمعمولی می‌شود که می‌تواند نشانه‌هایی از عدم توانایی در حرکت و یا تکثیر حرکات معمولی باشد.
دیدگاه‌ها و نگرش‌های مرتبط با بهداشت شخصی و ایمنی در افراد و فرهنگ‌های مختلف ممکن است بسیار متفاوت باشند. این تفاوت‌ها ممکن است باعث کندی و تاخیر در ارزیابی و درمان علائم سندرم دیوژن شود. به عبارت دیگر، این اختلافات ممکن است باعث شود که درمان متفاوتی برای هر شخص مورد نظر انجام شود، به ویژه زمانی که مفهوم بهداشت و ایمنی برای فرد مبتلا به این سندرم به دلیل شرایط روانی و اجتماعی خاص، قابل فهم نباشد.
با این حال، مهم است که فهمی دقیق و کامل از شرایط و نیازهای فرد به عنوان بخشی از فرآیند ارزیابی و درمان در نظر گرفته شود. به عنوان مثال، درمان‌هایی که در برخی از فرهنگ‌ها متداول است ممکن است در فرهنگ‌های دیگر مورد رد واقع شود، بنابراین توجه به این مسئله حیاتی است تا درمانی موثر و متناسب با نیازهای فرد ارائه شود.
یکی از اختلالات رفتاری شخصیتی که بیشترین تأثیر را بر افراد سن بالا دارد، سندرم دیوژن است. این سندرم یک نوع اختلال رفتاری است که در افراد مسن، چه زن و چه مرد، اتفاق می‌افتد و تفاوتی جنسیتی در ابتلا به آن مشاهده نمی‌شود. ویژگی برجسته و حیاتی این سندرم، تمایل افراد مبتلا به آن به انزوا از زندگی اجتماعی و فرار از تعامل با دیگران است.
این افراد ترجیح می‌دهند در جایی تنها و مستقل از دیگران زندگی کنند و برای مراقبت از خود، جدا از جامعه باشند، بدون آنکه به اشتباهی در انتخاب خود پی ببرند. علاوه بر این، مشاهده می‌شود که افراد مبتلا به این سندرم به بیماری‌های جسمی مانند عفونت‌های تنفسی مثل پنومونی، بیماری‌های قلبی، و… بیشتر ابتلا می‌کنند.
همانطور که ممکن است شناخته باشید، در اکثر مواقع، سندرم یا اختلال رفتاری به طور مستقیم با بیماری‌های روانی ارتباط دارد. از جمله بیشترین بیماری‌های روانی که با این اختلال ارتباط دارند می‌توان به اسکیزوفرنی، اختلال وسواسی-اجباری، افسردگی، زوال عقل، اعتیاد و در بسیاری از موارد، اعتیاد به الکل و سایر مواد مخدر اشاره کرد.
در اینجا باید توجه داشت که این ارتباط می‌تواند به دو صورت باشد: اولاً، افراد مبتلا به بیماری‌های روانی ممکن است از اختلالات رفتاری رنج ببرند، و دوماً، افرادی که به اختلالات رفتاری دچار هستند، ممکن است علائمی از بیماری‌های روانی نشان دهند. این تعاملات پیچیده و متقابل می‌توانند تشدید یکدیگر را تسهیل یا تشدید کنند و درمان موثر این بیماری‌ها نیازمند بررسی و درک عمیق‌تری از روابط میان آنها است.
سندرم دیوژن در DSM-5
در DSM-5، سندرم دیوژن به عنوان یک تشخیص جداگانه ذکر نشده است. با این حال، علائم آن می تواند با معیارهای اختلال احتکار همخوانی داشته باشد. اختلال احتکار در DSM-5 به عنوان یک اختلال روانپزشکی طبقه بندی می شود که با دشواری مداوم در خلاص شدن از شر دارایی ها مشخص می شود، صرف نظر از ارزش واقعی آنها. افراد مبتلا به اختلال احتکار تمایل شدیدی به جمع آوری و نگهداری از اقلام دارند، حتی اگر دیگر نیازی به آنها نباشد یا کاربردی نداشته باشند. این می تواند منجر به انباشتگی بیش از حد دارایی در خانه شود و به طور قابل توجهی بر عملکرد زندگی فرد تأثیر بگذارد.
DSM-5 معیارهای زیر را برای تشخیص اختلال احتکار ارائه می دهد:
- دشواری مداوم در خلاص شدن از شر دارایی ها، صرف نظر از ارزش واقعی آنها.
- تمایل شدید به جمع آوری و نگهداری از اقلام.
- انباشتگی دارایی ها به حدی است که فضای زندگی فرد را اشغال می کند و استفاده از آن را دشوار یا غیرممکن می کند.
- انباشتگی دارایی ها باعث پریشانی قابل توجه یا اختلال در عملکرد زندگی فرد در زمینه های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم می شود.
اگرچه سندرم دیوژن به طور خاص در DSM-5 ذکر نشده است، اما متخصصان بالینی ممکن است از معیارهای اختلال احتکار برای تشخیص افراد مبتلا به این علائم استفاده کنند. درمان اختلال احتکار معمولاً شامل درمان شناختی رفتاری است که به افراد کمک می کند تا الگوهای تفکر و رفتار خود را که منجر به احتکار می شود، تغییر دهند.
علاوه بر اختلال احتکار، علائم سندرم دیوژن ممکن است با سایر اختلالات روانپزشکی مانند افسردگی، اضطراب و اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) همپوشانی داشته باشد. تشخیص دقیق و درمان مناسب برای افراد مبتلا به سندرم دیوژن مهم است تا به آنها کمک شود تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
سندرم دیوژن چیست؟
سندرم دیوژن، که معمولاً به عنوان “احتکار” شناخته می‌شود، یکی از اختلالات روانی است که اغلب به طور اشتباهی تفسیر می‌شود. نام این سندرم از نام فیلسوف یونانی، دیوژن از سینوپه گرفته شده و به طور معمول با علائمی مانند جمع‌آوری بی‌ترتیب و بی‌مورد کالاها شناخته می‌شود که فرد بعداً به آنها وابستگی عاطفی پیدا می‌کند.
افراد مبتلا به سندرم دیوژن ، علاوه بر احتکار غیرقابل کنترل، اغلب به خود و دیگران بسیار بی‌توجه هستند، از تعاملات اجتماعی دوری می‌گیرند و از رفتارها و عاداتشان شرم نمی‌کنند. این اختلال به طور گسترده در میان سالمندان، افراد مبتلا به اختلال‌های روانی و افرادی که تجربه رد شدن یا احساس طردشدگی اجتماعی را داشته‌اند، رایج است.
سندرم دیوژن بیشتر در چه افرادی دیده می‌شود؟
این سندرم عموماً با علائمی مانند جمع‌آوری بی‌ترتیب و بی‌مورد کالاها شناخته می‌شود که فرد بعداً به آنها وابستگی عاطفی پیدا می‌کند. افراد مبتلا به سندرم دیوژن، علاوه بر احتکار غیرقابل کنترل، اغلب به خود و دیگران بسیار بی‌توجه هستند، از تعاملات اجتماعی دوری می‌گیرند و از رفتارها و عاداتشان شرم نمی‌کنند.
این اختلال به طور گسترده در میان افراد مبتلا به اختلال‌های روانی و افرادی که تجربه رد شدن یا احساس طرد شدگی اجتماعی را داشته‌اند، رایج است. افرادی که از جنون رنج می‌برند یا در گذشته با طرد و ترک شدن مواجه شده‌اند، همچنین افرادی که در محیط خانوادگی ثابتی نداشته‌اند، ممکن است به این اختلال دچار شوند.
داستان دیوژن و اسکندر مقدونی
در زمان‌های دور، زمانی که اسکندر مقدونی، فاتح بزرگ، در حال فتح جهان بود، فیلسوفی به نام دیوژن در شهر کورینت زندگی می‌کرد. دیوژن به ساده‌زیستی و بی‌اعتنایی به دنیا مشهور بود و در یک کوزه بزرگ زندگی می‌کرد.
روزی اسکندر که از شهر کورینت عبور می‌کرد، تصمیم گرفت به دیدن دیوژن برود. او با همراهان خود به سمت کوزه دیوژن رفت و با غرور و تکبر به او گفت: «من اسکندر مقدونی، پادشاه بزرگ جهان هستم. آیا خواهشی از من داری؟»
دیوژن که در حال آفتاب گرفتن بود، بدون اینکه نگاهش را از خورشید بردارد، گفت:
«بله، یک خواهش دارم. کمی از جلوی من کنار برو، داری جلوی آفتابم را می‌گیری.»
اسکندر از این پاسخ صریح و بی‌تفاوت دیوژن شگفت‌زده شد. او که انتظار چاپلوسی و ستایش را از دیوژن داشت، با لحنی متواضعانه گفت: «اگر من اسکندر نبودم، دوست داشتم دیوژن باشم.»
دیوژن به اسکندر نگاه کرد و گفت: «اگر من دیوژن نبودم، باز هم دوست داشتم دیوژن باشم.»
این جمله دیوژن نشان‌دهنده این بود که او به زندگی ساده و بی‌تکلف خود افتخار می‌کرد و به قدرت و ثروت اسکندر هیچ حسادتی نمی‌کرد.
در ادامه گفتگوی آنها، اسکندر از دیوژن پرسید که چه چیزی می‌تواند او را خوشحال کند. دیوژن پاسخ داد: «اگر مردم به جای ظلم و ستم به یکدیگر، به دنبال فضیلت و عدالت باشند، دنیا جای بهتری خواهد بود.»
اسکندر که تحت تاثیر سخنان دیوژن قرار گرفته بود، از او خواست که تا زمانی که در شهر کورینت است، او را همراهی کند. دیوژن اما این پیشنهاد را رد کرد و گفت: «من به دنبال آزادی و استقلال خود هستم و نمی‌توانم در قفس قدرت و ثروت گرفتار شوم.»
اسکندر که روح آزاد و بی‌قید و بند دیوژن را تحسین می‌کرد، با احترام از او خداحافظی کرد و به راه خود ادامه داد.
داستان دیوژن و اسکندر مقدونی درس‌های زیادی برای ما دارد. این داستان به ما نشان می‌دهد که:
- ساده‌زیستی و بی‌اعتنایی به دنیا می‌تواند منجر به سعادت و خوشبختی شود.
- قدرت و ثروت واقعی در آزادی و استقلال روح انسان نهفته است.
- بزرگی و عظمت واقعی در فضیلت و عدالت است، نه در ظلم و ستم.
سندرم دیوژن بیشتر در چه سنی مشاهده می‌شود؟
سندرم دیوژن، به طور معمول، در افراد سالمند مشاهده می‌شود. افراد مبتلا به این سندرم، به گوشه‌نشینی می‌پردازند و اغلب به وضعیت ظاهری و بهداشت شخصی خود توجه نمی‌کنند. این سندرم یک اختلال شخصیتی است که باعث می‌شود فرد مبتلا به خود غفلتی بیش از حد، شلختگی خانگی، جامعه‌گریزی، بی‌تفاوتی، جمع‌آوری ناخواسته زباله و حیوانات، و عدم تجربه احساس شرمندگی شود. افراد مبتلا به این سندرم ممکن است علائم روان‌گسیختگی کاتاتونی را نیز نشان دهند. این اختلال رفتاری بر روی افراد مسن تأثیر می‌گذارد و بدون توجه به جنسیت، در زنان و مردان دیده می‌شود.
دلیل ایجاد سندرم دیوژن
تحقیقات متعددی بر روی درک بهتر سندرم دیوژن در حال انجام است، اما آنچه بیشتر در مورد این بیماری به دست آمده، مطالعات موردی روانشناختی است. در این نوع تحقیقات، پژوهشگران بر روی افراد خاصی که از این بیماری رنج می‌برند، تمرکز می‌کنند و جزئیات رفتاری، شخصیتی و عوامل محیطی آنها را بررسی می‌کنند.
البته تحقیقات انجام شده بر اساس مطالعات موردی، این اشکال را دارد که حجم کوچکی از جامعه را در برمی‌گیرد و ممکن است برای یک فرد صادق بوده و برای دیگری درست نباشد. این تحقیقات می‌توانند الگوهای عمومی در رفتار و عوامل موثر در بروز این بیماری را شناسایی کنند، اما برای تعمیم آنها به جامعه به صورت کلی، نیاز به بررسی‌های بزرگ‌تر و مطالعات گسترده‌تری داریم.
دانشمندان بر این باورند که سندرم دیوژن معمولاً به عنوان یک واکنش استرس‌زا به وقایع ناگوار، مانند مرگ یک عزیز یا تجارب خسارت‌زا، در افرادی که به عوامل خاصی حساس هستند، ایجاد می‌شود. زمانی که هیچ بیماری دیگری در فرد مبتلا به سندرم دیوژن تشخیص داده نشود، این اختلال معمولاً به عنوان یک پاسخ روانی و عاطفی به وقایع مهمی که زندگی فرد را تحت تاثیر قرار داده‌اند، شناخته می‌شود.
این واکنش می‌تواند به علت استرس‌های زندگی روزمره مانند مرگ یک عزیز، از دست دادن شغل، یا تجارب خسارت‌زا ایجاد شود و باعث بروز علایمی همچون انبوهی از وسایل در محیط زندگی، ناکارآمدی در بهداشت شخصی، و جلوگیری از ارتباط با دیگران می‌شود.
در زمان‌هایی که فرد با پریشانی و سوگواری مواجه می‌شود، معمولاً فعالیت‌های روزمره‌اش، از جمله مراقبت شخصی، ممکن است به طور قابل توجهی مختل شود یا او ممکن است این فعالیت‌ها را کاملاً نادیده بگیرد. این امر می‌تواند منجر به نقصان در بهداشت شخصی، انزوا و اجتماعی شدید، و بی‌توجهی نسبت به مسئولیت‌های روزمره شود.
بنابراین، عدم مراقبت از خود، انزوای شدید اجتماعی، و بی‌توجهی به وظایف روزمره، می‌تواند علائمی از سندرم دیوژن باشد و آن را از اختلالاتی مانند احتکار متمایز کند. همچنین، بر اساس آخرین تحقیقات، افراد مبتلا به این سندرم ممکن است میانگین عمر کوتاه‌تری نسبت به افراد عادی داشته باشند، احتمالاً به دلیل نقصان در بهداشت شخصی و عدم مراقبت از خود در مواجهه با وقایع ناگوار و استرس‌زا.
فرد مبتلا به سندرم دیوژن چه رفتارهایی از خود نشان می‌دهد؟
علائم اصلی سندرم دیوژن شامل انباشتن بیش از حد وسایل، داشتن خانه‌های کثیف و بهداشت شخصی ضعیف است. افراد مبتلا به این سندرم اغلب از زندگی و جامعه دوری می‌کنند. آنها معمولاً ترجیح می‌دهند به تنهایی زندگی کنند و به وضعیت خانه‌هایشان و مراقبت از خودشان اهمیت نمی‌دهند. این شرایط ممکن است منجر به بیماری‌هایی مانند پنومونی یا حوادثی مانند آتش‌سوزی شود.
سندرم دیوژن اغلب با بیماری‌های روانی از جمله اسکیزوفرنی، اختلال وسواسی-اجباری (OCD)، افسردگی، زوال عقل و اعتیاد به ویژه اعتیاد به الکل همراه است. در این صورت، کنترل بیمار بسیار دشوارتر می‌شود. همچنین، سندرم دیوژن گاهی اوقات در افراد میانسال نیز تشخیص داده می‌شود.
نشانه های سندرم دیوژن
این نوع اختلالات روانی اغلب در افراد بالای ۶۰ سال دیده می‌شود، اگرچه در برخی موارد محدود، سندرم دیوژن در افراد میانسال و حتی با سن کمتر نیز مشاهده شده است. علایم این سندرم متناسب با کیفیت زندگی فرد می‌تواند متفاوت و گاهاً بسیار حاد باشد. به طور معمول، علائم آن از جمله انزوای خود‌خواسته از محیط‌های اجتماعی، با گذشت زمان ظاهر می‌شوند.
علائم هشدار دهنده سندرم دیوژن در شخصی که ناشناخته است، ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. بروز بثورات پوستی ناشی از سلامتی ضعیف، کک، یا شپش.
2. ناخن‌های انگشتان بیش از حد بلند و نامرتب بودن.
3. بوی بد بدن.
4. ظاهر شلخته و غیر مرتب.
5. وجود اسیب‌های ناشناخته در بدن.
6. نشانه‌های سوء تغذیه یا کمبود آب در بدن.
به احتمال زیاد، منزل شخص هم علایم غفلت را نشان خواهد داد، مانند:
1. حضور حیوانات جونده در منزل.
2. تجمع بیش از حد آشغال در داخل و اطراف منزل.
3. بوی ناخوشایند و شدید در منزل.
فرد مبتلا به سندرم دیوژن معمولاً برخی یا تمامی این علایم را نشان می‌دهد، از جمله:
1. خودخواهی شدید و عدم توجه به نظم و تمیز.
2. محیط کثیف و غیر مرتب.
3. جمع‌آوری بیش از حد وسایل و اشیاء بی‌ارزش.
4. انکار در مورد وضعیت فعلی و عدم توانایی در تشخیص مشکلات.
5. عدم تجربه احساس شرم و خجالت درباره محیط اطراف یا عدم پاکیزگی.
6. اجتناب از درخواست کمک یا اعتراف به وجود مشکلات.
تشخیص سندرم دیوژن
تا به امروز، هیچ تشخیص یا برنامه درمانی خاصی برای سندرم دیوژن مشخص نشده است. با این حال، محققان برای انجام مطالعات بر روی این بیماری، اقدام به جمع‌آوری تاریخچه کامل پزشکی و روانشناختی فرد مبتلا به این بیماری می‌کنند.
همچنین با انجام معاینه‌های فیزیکی دقیق، انجام تصویربرداری مغزی، تجویز آزمایشات خون و بررسی عملکرد دیگر اعضای بدن، میزان سلامتی فرد را مشخص می‌کنند. این تحقیقات و مطالعات برای بهترین شناخت از این بیماری و ارائه درمان‌های مؤثر برای کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سندرم دیوژن انجام می‌شود.
با این وجود، به دلیل پیچیدگی و چندمنظوره بودن سندرم دیوژن، ممکن است پزشک اقدام به ارزیابی شخصیتی فرد مبتلا کند. این ارزیابی ممکن است به افشای عواملی که موجب پیدایش سندرم دیوژن شده‌اند کمک کند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به این سندرم ممکن است شخصیتی دارای ویژگی‌هایی نظیر خودمحوری، عدم توانایی در برقراری روابط اجتماعی، و یا ترس از رویارویی با واقعیت‌های ناخوشایند باشند.
ارزیابی شخصیتی انجام شده توسط پزشک می‌تواند به شناخت بهتر علل و عوامل مؤثر در پیدایش سندرم دیوژن کمک کند و در نتیجه، انتخاب بهترین راهکارهای درمانی و مداخلات مناسب برای مدیریت این بیماری را فراهم آورد.
در حال حاضر، هیچ داروی خاص یا روش درمانی معتبری برای مدیریت سندرم دیوژن شناخته نشده است. با این حال، برخی از داروها که اصطلاحاً برای اختلالات دیگر مانند اختلالات روانی تجویز می‌شوند، ممکن است به کاهش برخی از علائم سندرم دیوژن کمک کنند.
به عنوان مثال، داروهای ضد روان پریشی و ضد افسردگی ممکن است در کنترل و کاهش وسواس و شیدایی که برخی از افراد مبتلا به این سندرم تجربه می‌کنند، مؤثر باشند. اما باید توجه داشت که استفاده از این داروها باید توسط یک پزشک متخصص و با توجه به شرایط و نیازهای خاص هر فرد صورت گیرد، و همچنین اثربخشی و ایمنی آنها نیازمند مطالعات بیشتری است تا به طور قطعی اثبات شود.
تاکید می‌شود که ناراحتی‌های جسمی و روحی می‌توانند به عنوان عواملی مهم در ایجاد و یا تشدید سندرم دیوژن ایفا کنند. بنابراین، استفاده از روش‌های روان‌درمانی، مانند مشاوره و روان‌درمانی، می‌تواند به برخی از افراد مبتلا به این اختلال کمک کند. این روش‌های درمانی می‌توانند به فرد کمک کنند تا با نگرانی‌ها، اضطراب‌ها، و مشکلات روحی دیگری که ممکن است باعث تشدید سندرم دیوژن شوند، مقابله کند و راهکارهایی برای مدیریت این مشکلات را یاد بگیرد.
این روش‌ها می‌توانند به فرد کمک کنند تا مهارت‌های جدیدی را برای مقابله با استرس‌ها و مشکلات روحی بیاموزد و سبک زندگی‌ای سالم‌تر را به دست آورد. از این رو، مشاوره روان‌درمانی می‌تواند بهبود وضعیت روانی فرد را تسهیل کند و از پیشرفت درمانی سندرم دیوژن حمایت نماید.
اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن به ندرت احتیاج به کمک دیگران دارند. اما اختلالات روانی آنها معمولاً توسط خانواده یا نزدیکان فرد شناخته می‌شوند. ممکن است تشخیص ابتدایی این سندرم به دلیل شکایت یکی از همسایگان صورت گیرد. در ضمن، سندرم دیوژن را به دو دسته‌ی اصلی تقسیم می‌کنند:
1. سندرم دیوژن اولیه: در این حالت، بدون وجود علایم روانی اضافی، تشخیص داده می‌شود.
2. سندرم دیوژن ثانویه: در این مورد، شخص مبتلا به سندرم، علاوه بر این سندرم، یک بیماری روانی دیگر نیز دارد مانند شیزوفرنی یا زوال عقل.
برای تشخیص، پزشک اغلب به جستجوی سرنخ‌هایی در تاریخچه‌ی رفتاری و اجتماعی فرد می‌پردازد. مددکاران اجتماعی نیز ممکن است در این فرآیند کمک کنند. اما تنها توجه به علایم شخصیتی کافی نیست و معمولاً افراد دیگری از رفتارهای شخص مبتلا شکایت دارند. همچنین، انجام آزمایش‌های فیزیکی و تصویربرداری‌هایی از مغز مانند MRI یا PET می‌تواند به پزشک در تشخیص این اختلال کمک کند.
تشخیص افتراقی سندرم دیوژن
سندرم دیوژن معمولاً افراد مسن را تحت تاثیر قرار می‌دهد و طبق تحقیقات انجام شده، زوال عقل ممکن است در 15 درصد افراد مبتلا به این بیماری وجود داشته باشد، اما این مورد تنها علت این اختلال نیست. علائم سندرم دیوژن معمولاً با بیماری‌هایی که در ادامه به آن اشاره می‌کنیم، مشترک است.
این علائم شامل احتکار، روان‌گسیختگی، شیدایی، فراموشی پیشانی گیجگاهی (شامل انواع مختلفی از زوال عقلی است که در آن لوب‌های پیشانی و گیجگاهی درگیر می‌شوند و به‌طور گسترده به عنوان اختلالات رفتاری یا زبانی (مانند زبان‌پریشی) نمود می‌کنند)، افسردگی، اختلال وسواس جبری (OCD)، و اختلال مصرف الکل. گاهی اوقات علائم روان پریشی با ویژگی‌های شخصیتی شدید همراه است و ممکن است، نشانه‌هایی از اختلال شخصیت در چنین افرادی دیده شود.
درمان سندرم دیوژن
در حال حاضر، هیچ دارو یا مورد درمانی خاص و شناخته شده برای مدیریت سندرم دیوژن موجود نیست. با این حال، برخی داروهای طراحی شده یا تجویز شده برای اختلالات دیگر، ممکن است علائمی مانند پارانویا یا مانیا را در افراد دچار سندرم دیوژن کاهش دهند. از طرفی، عوامل روانشناختی نیز ممکن است در درمان موردنظر قرار گیرند، زیرا آنها اغلب موجب توسعه یا ادامه سندرم می‌شوند. درمان‌های روانپزشکی تهاجمی یا مشاوره نیز در بعضی موارد ضروری است.
این درمان‌ها، همراه با دیگر سیستم‌های حمایتی، می‌توانند برای درمان دلایل زیربنایی سندرم بهترین نتیجه را داشته باشند. به عنوان مثال، سرویس‌های نظافت و مراقبت شخصی ممکن است از شدت علائم سندرم کاهش دهند.
از آنجا که افراد مبتلا به سندرم دیوژن معمولاً از تنظیمات پزشکی ترس دارند، درمان اغلب توسط کارکنان بخش مراقبت‌های اجتماعی یا مراقبان خانگی انجام می‌شود. محدودیت‌های اخلاقی و قانونی ممکن است درمان را دشوار کنند، زیرا برخی افراد ممکن است بر رد و دفع مداخلات پزشکی اصرار داشته باشند.
به علاوه، از آن جا که دیدگاه‌ها و فرهنگ‌ها در خصوص بهداشت فردی و ایمنی متفاوت است، ارزیابی و درمان بسیاری از علائم سندرم دیوژن ممکن است به‌صورت چالش‌برانگیز باشد. بنابراین، با موارد سندرم دیوژن باید با حساسیت زیادی برخورد شود. اگر بیمار به دلیل دخالت حس مورد هجوم قرار گیرد، احتمال بیشتری وجود دارد که کمک‌های بیشتر را رد کند و به رفتارهای قبلی خود بازگردد.
مراقبت از افراد مبتلا به سندرم دیوژن
اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن اغلب از ورود به بیمارستان‌ها و محیط‌های پزشکی می‌ترسند. به همین دلیل، احتمالاً شخص مورد نظر از دریافت کمک ممکن است امتناع کند. همچنین، ممکن است افرادی که دچار این سندرم هستند، از انجام آزمایش‌ها و دریافت کمک‌های پزشکی هم صرف نظر کنند. این موضوع ممکن است به وضعیتی منجر شود که نیاز به اقدامات قانونی داشته باشد.
افرادی که درگیر فرآیند ارائه کمک به افراد مبتلا به سندرم دیوژن هستند، باید با حساسیت زیادی به این موضوع روی آورند. این اهمیت دارد تا بتوانند به درستی و به نحو مناسبی وضعیت را ارزیابی و مدیریت کنند.
با اینکه حساسیت زیاد در مراقبت از بیمار بسیار ضروری است، اما این مهم است که بیمار احساس نکند قضاوت می‌شود یا مورد حمله قرار خواهد گرفت، یا حتی حس عدم امنیت داشته باشد. در غیر این صورت، بیمار احتمالاً از دریافت کمک امتناع خواهد کرد و به روند زندگی قبلی خود باز خواهد گشت.
مراقبت از شخص مبتلا به سندرم دیوژن به طور معمول چالش‌برانگیز است، زیرا این افراد اغلب کمک از دیگران، حتی از اعضای خانواده خود را نمی‌پذیرند و به دلیل انزوا و ترس از اجتماع، اغلب از دریافت کمک اجتناب می‌کنند. به همین دلیل، بیماری اغلب برای افراد مبتلا به سندرم دیوژن بسیار دیر تشخیص داده می‌شود.
از آنجایی که افراد مبتلا به سندرم دیوژن معمولاً از درخواست کمک از خانواده یا دوستان نزدیکشان کمترین تمایل را دارند، کمک به آنها ممکن است به چالش برانگیز و دشوار تبدیل شود. این افراد معمولاً احساس می‌کنند که قادر به مدیریت و حل مسائل خود هستند و نیازی به کمک از دیگران ندارند.
بنابراین، تلاش برای ارائه کمک به آنها ممکن است با مقاومت و ردشان مواجه شود. از این رو، به منظور کمک به این افراد، نیاز به حوصله، صبر، و فهم نیازهای ویژه آنها است. باید به آرامی و با احترام، با آنها ارتباط برقرار کرده و تلاش کرد تا اعتماد آنها را جلب کرده و به آرامی آنها را به دریافت کمک تشویق کرد.
پیشنهاد می‌شود به مقاله وسواس احتکار مراجعه فرمایید. گرایش به انزوا و اضطراب اجتماعی از نشانه‌های بارز در افراد مبتلا به سندرم دیوژن است. این افراد معمولاً احساس اضطراب و ترس در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی دارند و به دنبال انزوا و فرار از تعاملات اجتماعی هستند. این نشانه‌ها معمولاً توسط افرادی که به طور مستقیم با افراد مبتلا به این بیماری در تعامل هستند، مانند اعضای نزدیک خانواده یا همسایگان، به راحتی تشخیص داده می‌شود.
این افراد ممکن است اولین نشانه‌های تغییرات در رفتار و احساسات فرد را متوجه شوند و متوجه شوند که فرد دچار اختلالات اجتماعی است. به همین دلیل، ارائه کمک و حمایت به افراد مبتلا به این بیماری می‌تواند توسط خدمات اجتماعی محلی تسهیل شود، زیرا این خدمات می‌توانند منابع و امکانات لازم را برای افراد مبتلا فراهم کنند و به آنها در مدیریت و بهبود بیماری کمک کنند. با این حال، هرگونه مداخله و کمکی باید با دقت و حساسیت بالا انجام شود، به طوری که افراد مبتلا احساس کنند که تحت حمایت و توجه قرار دارند و از طرف دیگر، حریم خصوصی و احترام آنها رعایت شود.
واقعیت این است که افراد مبتلا به این سندرم، به طور آرام آرام عزلت را به زندگی اجتماعی ترجیح می‌دهند و برای کاهش درد و رنج‌هایی که از قضاوت‌های خود درباره افراد دیگر می‌کشند، خود را از آنها دور می‌کنند. به همین دلیل، ممکن است این اختلال در شخص از سال‌های گذشته وجود داشته باشد، اما علایم آن، پس از گذشت زمان، به طور آشکارتر به نمایان آمده باشد. علائم هشداردهنده در شخص معمولاً شامل موارد زیر است:
علائم هشداردهنده ابتلا به سندرم دیوژن
علائم معمولاً به طول زمان ظاهر می‌شوند، اولین نشانه‌ها معمولاً شامل کنار رفتن از شرایط اجتماعی و اجتناب از دیگران است. همچنین، ممکن است قضاوت ضعیف، تغییر در شخصیت و رفتارهای نامناسب را نشان دهند. علائم هشدار دهنده مانند بروز بثورات پوستی ناشی از سلامت ضعیف، کک و یا شپش، ناخن‌های بیش از حد بلند، بوی ناپسند بدن، ظاهر شلخته، آسیب‌های ناشناخته، سوء تغذیه، کمبود آب بدن و سایر اختلالات از جمله مواردی هستند که باید به جدیت بررسی شوند و اقدامات لازم برای رفع آنها انجام شود.
اطرافیان نیز باید با همکاری پزشکان متخصص درمانی، سعی کنند تا این نشانه‌ها را رفع کنند. ممکن است در خانه فرد مبتلا به این سندرم نیز علائم غفلتی همچون حضور حیوانات و جوندگان، تجمع زباله در داخل و اطراف خانه و بوی ناپسند مشاهده شود.
اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن به ندرت نیاز به کمک دارند، اما اختلال‌های روانی آنها معمولاً توسط خانواده یا نزدیکان فرد تشخیص داده می‌شود. همچنین، ممکن است تشخیص اولیه این اختلال از طریق شکایت یکی از همسایگان فرد بدست آید.
سندرم دیوژن گروه بندی خاصی در بین بیماری‌ها ندارد و دو نوع اصلی آن شامل سندرم دیوژن اولیه و سندرم دیوژن ثانویه است. در سندرم دیوژن اولیه، بدون وجود علائم روانی اضافی این اختلال تشخیص داده می‌شود، در حالی که در سندرم دیوژن ثانویه، فرد مبتلا علاوه بر سندرم دیوژن، با یک بیماری روانی دیگر نیز روبرو است، مانند اسکیزوفرنی یا زوال عقل.
حمایت اجتماعی از مبتلایان سندرم دیوژن
عواملی مانند کناره‌گیری از جامعه و ترس از مراجعه به موسسات پزشکی و نهادهای دیگر می‌توانند باعث افزایش سختی در درمان و حمایت از افراد مبتلا به سندرم دیوژن شوند. برای مدیریت این اختلال، اهمیت و حاکمیت از رویکردهایی مثل خدمات نظافت و مراقبت شخصی بسیار مهم است. این خدمات می‌توانند به کاهش شدت علائم سندرم دیوژن کمک کرده و بهبود کیفیت زندگی فرد را تسهیل دهند.
به عنوان مثال، فراهم کردن خدماتی مانند نظافت منزل و مراقبت از بهداشت شخصی می‌تواند به فرد کمک کند تا از دسترسی به محیط‌های پزشکی برای درمان و مشاوره روان‌درمانی بهتر استفاده کند. این خدمات می‌توانند محیط زندگی فرد را به گونه‌ای تغییر دهند که او را به تحمل و مقابله با این اختلال روانی تشویق کنند و از ایجاد مشکلات بیشتر جلوگیری کنند.
اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن معمولا از مراجعه به بیمارستان‌ها و مراکز پزشکی به دلایلی مانند ترس و اضطراب اجتماعی اجتناب می‌کنند. این افراد ممکن است ترسی از احساس ناامنی، عدم راحتی در محیط بیمارستانی و یا نگرانی از مواجهه با تشخیص‌های پزشکی داشته باشند. این ترس و اضطراب می‌تواند باعث شود که افراد از درخواست کمک به مقامات پزشکی خودداری کنند و حتی از مداخله پزشکی امتناع نمایند.
به علاوه، ترس از مراجعه به مراکز پزشکی می‌تواند باعث شود که افراد به دنبال راه‌های دیگری برای مدیریت مشکلات خود بگردند یا به طور کلی از درمان‌های لازم بازداری کنند. این امر می‌تواند منجر به عوارض جدیتری برای سلامتی فرد شود، زیرا او ممکن است از درمان‌های ضروری یا مراقبت‌های پزشکی لازم برای بهبودی خود بازداری کند.
در برخورد با افراد مبتلا به سندرم دیوژن، باید به نیازها و احساسات آنها با حساسیت و توجه ویژه‌ای رسیدگی کرد. این افراد ممکن است احساس کنند که اطرافیان یا کارکنان بهداشتی به آنها حمله می‌کنند یا احساساتشان را نادیده می‌گیرند. بنابراین، لازم است از رفتارهایی که ممکن است احساس ناامنی در آنها ایجاد کند، پرهیز کرد.
به عنوان مثال، اظهار نظرهای منفی، انتقادات ناپذیر یا مداخله بیش از حد می‌تواند باعث ایجاد احساس ناامنی شود و باعث شود که این افراد از دریافت کمک‌های بیشتر امتناع کنند و به رفتارهای قبلی‌شان بازگردند. بنابراین، در ارتباط با این افراد، باید با دقت و با توجه به وضعیت ذهنی آنها عمل کرد تا از ایجاد احساسات منفی و تشدید علائم آنها جلوگیری شود.
