برنا اندیشان | مرجع تخصصی بهترین پکیج های آموزشی
سرطان مری که به انگلیسی Esophageal Cancer نامیده می‌شود، یکی از جدی‌ترین و کشنده‌ترین انواع سرطان‌های دستگاه گوارش به شمار می‌رود. این نوع سرطان می‌تواند بیماران را با چالش‌های بسیاری مواجه کند. تشخیص و درمان سرطان مری فرایندی پیچیده و طاقت‌فرساست و معمولاً نیازمند استفاده از روش‌های متعددی است.
درمان معمولاً شامل ترکیبی از جراحی، آندوسکوپی، شیمی‌درمانی و رادیوتراپی (پرتودرمانی یا اشعه‌درمانی) است. هر یک از این روش‌ها به تنهایی دشوار است و ترکیب آنها نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و تخصصی است تا بتواند به بهبود وضعیت بیمار کمک کند. درمان سرطان مری نه تنها از نظر جسمی، بلکه از نظر روحی نیز برای بیمار بسیار چالش‌برانگیز است، زیرا بیمار باید مراحل درمانی متعدد و گاهی بسیار سنگینی را طی کند.
در این بخش هیجان‌انگیز از مجله علمی برنا اندیشان، قصد داریم شما را به سفری جامع و پر از اطلاعات جذاب درباره “سرطان مری” ببریم. با ما همراه شوید و تمام جزئیات و نکات کلیدی این بیماری مهم را کشف کنید. هر صفحه از این مقاله، درهای تازه‌ای به سوی دانشی عمیق‌تر باز می‌کند. پس کمربندهای خود را ببندید و تا انتهای این سفر علمی با برنا اندیشان همراه باشید!
شیوع سرطان مری
سرطان مری یکی از بدخیم‌ترین و کشنده‌ترین انواع سرطان‌هاست که شیوع آن به‌طور پیوسته در حال افزایش است. تقریباً تمام موارد سرطان مری به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) و آدنوکارسینوم. این دو نوع سرطان علائم مشابهی دارند اما عوامل مسبب آنها متفاوت است.
در سطح جهانی، کارسینوم سلول سنگفرشی مری بیشترین شیوع را دارد. میزان بروز این نوع سرطان به شدت تحت تاثیر موقعیت جغرافیایی قرار دارد. به عنوان مثال، در ناحیه‌ای که از سواحل جنوبی دریای خزر در غرب شروع شده و تا شمال چین در شرق امتداد دارد، این نوع سرطان بسیار شایع است. این ناحیه شامل بخش‌هایی از ایران، آسیای میانه، افغانستان، سیبری و مغولستان می‌شود. در این مناطق با شیوع بالا، افزایش خطر ابتلا به صورت خانوادگی مشاهده شده، هر چند هنوز ارتباط ژنتیکی دقیقی برای این بیماری مشخص نشده است.
علاوه بر این مناطق، شیوع بالای سرطان مری در مناطقی مانند فنلاند، ایسلند، کوراسائو، جنوب شرقی آفریقا و شمال غربی فرانسه نیز مشاهده شده است. در آمریکای شمالی و اروپای غربی، این سرطان در بین سیاه‌پوستان شایع‌تر از سفیدپوستان است. این بیماری در مردان بیشتر از زنان دیده می‌شود و شیوع آن در میان جوانان نادر است. معمولاً سرطان مری پس از ۵۰ سالگی بروز می‌کند و در جوامعی با وضعیت اقتصادی و اجتماعی نامناسب‌تر، شیوع بیشتری دارد.
این نوع سرطان عمدتاً در بخش‌های گردنی و سینه‌ای مری ایجاد می‌شود و با توجه به موقعیت جغرافیایی و عوامل اجتماعی مختلف، میزان بروز آن تفاوت چشمگیری دارد.
علت سرطان مری چیست؟
علت بروز سرطان مری به خصوص در نوع کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) به عوامل متعددی بستگی دارد. در ایالات متحده، مهم‌ترین عوامل ایجاد این نوع سرطان، مصرف بیش از حد الکل و سیگار است.
پیشنهاد می‌شود به کارگاه پزشکی بیماری پنومونی یا ذات الریه مراجعه فرمایید. مصرف تنباکو به اشکال مختلف، از جمله سیگار و قلیان، به شدت خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می‌دهد. هرچه میزان مصرف تنباکو بیشتر باشد، احتمال بروز این بیماری نیز بیشتر می‌شود. همچنین، مصرف الکل نیز نقش بسزایی در افزایش خطر سرطان مری دارد. این خطر به‌ویژه در مصرف‌کنندگانی که ویسکی را به شراب یا آبجو ترجیح می‌دهند، بیشتر دیده شده است.
ترکیب مصرف الکل و تنباکو اثرات مضاعفی دارد و به طور قابل توجهی خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می‌دهد. در نتیجه، کاهش یا ترک مصرف این مواد می‌تواند به طور چشمگیری از خطر بروز این نوع سرطان بکاهد. علاوه بر این، توجه به عوامل دیگر مانند تغذیه نامناسب، ریفلاکس مزمن معده به مری و تماس با مواد سرطان‌زا نیز در کاهش خطر بروز این بیماری موثر است.
عوامل موثر در ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری
سرطان سلول سنگفرشی مری تحت تأثیر عوامل متعددی قرار دارد. یکی از این عوامل، مصرف نیتریت‌ها است که به عنوان نگهدارنده در مواد غذایی نظیر سوسیس و کالباس استفاده می‌شوند. همچنین، مصرف مواد مخدر، سموم قارچی موجود در سبزیجات ترشی‌شده (ترشیجات)، و آسیب مخاطی ناشی از مصرف طولانی‌مدت چای بسیار داغ و مواد قلیایی می‌توانند خطر ابتلا به این سرطان را افزایش دهند. تنگی‌های ناشی از پرتودرمانی (رادیوتراپی) و آشالازی مزمن نیز از دیگر عوامل مرتبط با این بیماری هستند.
وجود برخی شرایط پزشکی نیز می‌تواند خطر سرطان سلول سنگفرشی مری را افزایش دهد. مثلاً وجود یک پرده مری همراه با التهاب زبان و کمبود آهن (سندرم پلامر وینسون یا پترسون کلی)، هیپرکراتوز مادرزادی و تشکیل فرورفتگی‌هایی در پوست کف دست و پا (tylosis palmaris et plantaris) و کمبودهای غذایی نظیر روی، سلنیوم و ویتامین A از جمله این شرایط هستند.
افرادی که به سرطان‌های سر و گردن مبتلا هستند، نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان مری قرار دارند. جالب است که در ایالات متحده طی ۴۰ سال گذشته، میزان بروز سرطان سلول سنگفرشی مری در میان سیاه‌پوستان و سفیدپوستان کاهش یافته است. در مقابل، میزان بروز آدنوکارسینوم مری، به ویژه در میان مردان سفیدپوست، هفت برابر افزایش یافته و در مردان شش برابر بیشتر از زنان است.
تا ۴۰-۵۰ سال پیش، سرطان‌های سلول سنگفرشی بیشترین میزان سرطان‌های مری را در ایالات متحده تشکیل می‌دادند. اما امروزه بیش از ۷۵ درصد از تومورهای مری از نوع آدنوکارسینوم هستند و میزان بروز این نوع سرطان به سرعت در حال افزایش است. پژوهشگران در حال حاضر مشغول بررسی علت این افزایش سریع هستند تا بتوانند راه‌های موثرتری برای پیشگیری و درمان این بیماری پیدا کنند.
عوامل مرتبط با کارسینوم سلول سنگفرشی مری (SCC مری)
1. الکل: مصرف بیش از حد الکل یکی از عوامل اصلی بروز سرطان سلول سنگفرشی مری است. هرچه مصرف الکل بیشتر باشد، خطر ابتلا به این سرطان نیز افزایش می‌یابد.
2. دخانیات: مصرف سیگار و سایر محصولات تنباکو به شدت با افزایش خطر سرطان سلول سنگفرشی مری مرتبط است. این خطر با میزان و مدت زمان مصرف تنباکو افزایش می‌یابد.
3. مواد مخدر: استفاده از مواد مخدر، به ویژه موادی که به صورت تدخینی مصرف می‌شوند، می‌تواند خطر ابتلا به این نوع سرطان را افزایش دهد.
4. آشالازی مزمن: یک اختلال نادر در عضلات مری که باعث مشکلات در بلع می‌شود و در صورت مزمن بودن می‌تواند به افزایش خطر سرطان سلول سنگفرشی مری منجر شود.
5. چای داغ: مصرف مداوم چای بسیار داغ ممکن است به مخاط مری آسیب برساند و در نتیجه خطر بروز سرطان را افزایش دهد.
6. عوامل ژنتیکی: برخی عوامل ژنتیکی و سابقه خانوادگی می‌توانند در افزایش خطر ابتلا به این نوع سرطان نقش داشته باشند.
7. نیترات‌ها و نیتریت‌ها: این مواد که به عنوان نگهدارنده در مواد غذایی نظیر سوسیس و کالباس استفاده می‌شوند، می‌توانند در بروز سرطان سلول سنگفرشی مری مؤثر باشند.
8. سموم قارچی: وجود سموم قارچی در برخی مواد غذایی، به ویژه در سبزیجات ترشی‌شده (ترشیجات)، می‌تواند خطر بروز این نوع سرطان را افزایش دهد.
این عوامل می‌توانند به صورت فردی یا ترکیبی، خطر ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری را افزایش دهند. آگاهی از این عوامل و تلاش برای کاهش تماس با آنها می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از این بیماری داشته باشد.
علت ایجاد آدنوکارسینوم مری چیست؟
پژوهشگران شواهدی قوی در خصوص علل ایجاد آدنوکارسینوم مری شناسایی کرده‌اند. این نوع سرطان عمدتاً در انتهای مری و در حضور ریفلاکس مزمن معده به مری و همچنین در افرادی که به مری بارت مبتلا هستند، تشکیل می‌شود. این بیماری در افراد چاق نیز شیوع بیشتری دارد.
آدنوکارسینوم‌ها در بافت اپی‌تلیوم استوانه‌ای دیس‌پلاستیک در انتهای مری ظاهر می‌شوند. علائم این نوع سرطان مری بسیار شبیه به علائم سرطان آدنوکارسینوم معده است، با این تفاوت که هیچ ارتباطی با عفونت هلیکوباکتر پیلوری (میکروب معده) ندارند.
این ارتباطات نشان می‌دهند که ریفلاکس مزمن معده به مری و تغییرات بافتی مرتبط با مری بارت نقش مهمی در ایجاد آدنوکارسینوم مری دارند. مدیریت و درمان این بیماری نیازمند توجه ویژه به این عوامل خطر و انجام اقدامات پیشگیرانه مناسب است.
عوامل مرتبط با آدنوکارسینوم مری
1. ریفلاکس مزمن معده به مری: ریفلاکس مزمن باعث آسیب به مخاط مری می‌شود و خطر ایجاد آدنوکارسینوم را افزایش می‌دهد. این وضعیت به تدریج می‌تواند به تغییرات سلولی منجر شود که نهایتاً به سرطان ختم می‌شود.
2. چاقی: چاقی یکی از عوامل خطر اصلی برای آدنوکارسینوم مری است. افراد چاق به دلیل فشار بالای داخل شکمی بیشتر در معرض ریفلاکس معده به مری هستند، که این وضعیت می‌تواند به بروز سرطان منجر شود.
3. مری بارت: این وضعیت پیش‌سرطانی ناشی از ریفلاکس مزمن است که در آن سلول‌های پوششی مری تغییر می‌کنند و شبیه به سلول‌های پوششی روده می‌شوند. مری بارت خطر بروز آدنوکارسینوم را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد.
4. جنس مذکر: آدنوکارسینوم مری در مردان شایع‌تر از زنان است. مطالعات نشان داده‌اند که مردان به دلیل تفاوت‌های هورمونی و الگوی سبک زندگی، بیشتر در معرض این نوع سرطان قرار دارند.
5. مصرف سیگار: سیگار کشیدن نه تنها باعث آسیب به ریه‌ها می‌شود، بلکه به مخاط مری نیز آسیب می‌زند و خطر بروز آدنوکارسینوم را افزایش می‌دهد. مصرف سیگار یکی از عوامل خطر اصلی برای بسیاری از سرطان‌ها از جمله آدنوکارسینوم مری است.
این عوامل نشان‌دهنده ارتباط‌های قوی بین سبک زندگی، وضعیت‌های پزشکی خاص و جنسیت با خطر بروز آدنوکارسینوم مری هستند. پیشگیری و کاهش خطر از طریق مدیریت این عوامل می‌تواند به کاهش میزان بروز این نوع سرطان کمک کند.
نشانه‌های سرطان مری
حدود ۵٪ از سرطان‌های مری در بخش فوقانی (مری گردنی)، ۲۰٪ در بخش میانی و ۷۵٪ در بخش تحتانی مری ایجاد می‌شوند. افتراق کارسینوم‌های سلول سنگفرشی و آدنوکارسینوم‌های مری از طریق رادیوگرافی یا آندوسکوپی امکان‌پذیر نیست.
در گروه بزرگی از بیماران، علائم اولیه شامل دیسفاژی پیشرونده (اختلال در بلع) و کاهش وزن سریع است. این اختلال در بلع ابتدا نسبت به مواد جامد بروز می‌کند، اما با پیشرفت بیماری، به سمت مواد نیمه‌جامد و در نهایت مایعات نیز گسترش می‌یابد.
زمانی که این علائم ظاهر می‌شوند، بدخیمی معمولاً غیرقابل درمان است، زیرا دشواری در بلع هنگامی رخ می‌دهد که حداقل ۶۰٪ از محیط مری توسط سلول‌های سرطانی درگیر شده باشد.
دیسفاژی ممکن است با علائم دیگری مانند بلع دردناک (اودینوفاژی)، انتشار درد به پشت و قفسه سینه، رگورژیتاسیون یا استفراغ و پنومونی ناشی از آسپیراسیون همراه باشد. این علائم نشان‌دهنده پیشرفت سرطان و نیاز به بررسی و درمان فوری هستند.
شایع‌ترین محل‌های انتشار سرطان مری
سرطان مری معمولاً به نواحی خاصی از بدن انتشار می‌یابد. شایع‌ترین محل‌های انتشار این سرطان عبارتند از:
- غدد لنفاوی مجاور و فوق ترقوه‌ای (supraclavicular): این غدد نزدیک به مری و ترقوه قرار دارند و اولین نقاطی هستند که تحت تأثیر انتشار سرطان قرار می‌گیرند.
- کبد: سرطان مری می‌تواند به کبد متاستاز داده و عملکرد آن را مختل کند.
- ریه‌ها: ریه‌ها نیز از دیگر نقاط شایع برای انتشار سرطان مری هستند.
- پرده جنب: این پرده که اطراف ریه‌ها را می‌پوشاند، ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد.
- استخوان: متاستاز به استخوان نیز در مراحل پیشرفته سرطان مری ممکن است رخ دهد.
در بیماران مبتلا به سرطان مری، ممکن است فیستول (مجرای غیرطبیعی) بین نای و مری ایجاد شود که عمدتاً در تومورهای بخش فوقانی و میانی مری دیده می‌شود. همانند سایر کارسینوم‌های سلول سنگفرشی، افزایش سطح کلسیم خون (هیپرکلسمی) نیز ممکن است در غیاب متاستازهای استخوانی رخ دهد. این وضعیت احتمالاً ناشی از ترشح پپتید وابسته به پاراتورمون توسط سلول‌های تومور است. هیپرکلسمی می‌تواند علائم جدی‌ای ایجاد کند و نیاز به مدیریت دقیق دارد.
راه‌های تشخیص سرطان مری
تشخیص سرطان مری معمولاً در مراحل پیشرفته بیماری صورت می‌گیرد. هرچند تلاش‌هایی برای غربالگری با استفاده از آندوسکوپی و سیتولوژی در بیماران مبتلا به مری بارت انجام شده تا دیسپلازی درجه بالا شناسایی شود، اما تاکنون این روش‌ها تأثیر قابل‌توجهی در کاهش مرگ و میر ناشی از سرطان مری، به‌ویژه آدنوکارسینوم مری، نداشته‌اند.
پیشنهاد می‌شود به کارگاه پزشکی ترومبوز و اختلال انعقادی خون مراجعه فرمایید. برای تشخیص دقیق سرطان مری در بیماران مشکوک، آندوسکوپی (ازوفاگوسکوپی) ضروری است. این روش به مشاهده تومور و گرفتن نمونه بافتی جهت تأیید تشخیص کمک می‌کند. در بیماران در معرض خطر کارسینوم سلول سنگفرشی مری، مانند سیگاری‌ها و افراد معتاد به الکل، به دلیل خطر بالای سرطان‌های ریه و سر و گردن، معاینه حنجره، نای و برونش‌ها نیز ضروری است.
علاوه بر این، باید معاینه کامل معده با آندوسکوپ انجام شود. میزان انتشار تومور مری به قفسه سینه و غدد لنفاوی اطراف آئورت باید با استفاده از سی‌تی‌اسکن (CT) قفسه سینه و شکم و اولتراسوند آندوسکوپیک (EUS) بررسی شود. اسکن PET نیز برای ارزیابی وجود بیماری متاستاتیک دوردست مفید است و می‌تواند اطلاعات دقیقی درباره انتشار تومور به غدد لنفاوی قفسه سینه یا مدیاستن فراهم کند که در تعیین میدان‌های پرتودرمانی نقش بسزایی دارد.
علاوه بر این، انجام متوالی اسکن‌های PET می‌تواند روشی برای ارزیابی زودهنگام قابلیت پاسخ‌دهی به شیمی‌درمانی قبل از عمل جراحی باشد. این روش‌ها و بررسی‌های جامع می‌توانند به تشخیص دقیق‌تر و مدیریت بهتر بیماری کمک کنند.
پیش‌آگهی و طول عمر بیماران مبتلا به سرطان مری
ابتدا باید یادآوری کنیم که طول عمر در دستان خداوند است و اطلاعات زیر حاصل جمع‌آوری داده‌های آماری طی سال‌های گذشته است و قطعیت ندارد.
1. پیش‌آگهی کلی: سرطان مری یکی از سرطان‌های کشنده است و پیش‌آگهی بیماران مبتلا به این بیماری ضعیف است. تنها حدود ۱۰ درصد از بیماران پنج سال پس از تشخیص زنده می‌مانند، به این معنی که ۹۰ درصد بیماران قبل از گذشت پنج سال فوت می‌کنند.
2. پیش‌آگهی پس از جراحی: در حدود ۲۰ درصد از بیمارانی که پس از جراحی زنده می‌مانند، توانسته‌اند تا پنج سال پس از آن زنده بمانند. این آمار نشان‌دهنده اهمیت جراحی به عنوان یکی از روش‌های درمانی مؤثر در افزایش بقا است، هرچند که همچنان پیش‌آگهی کلی ضعیف باقی می‌ماند.
این داده‌ها نشان می‌دهند که سرطان مری نیازمند تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای بهبود پیش‌آگهی و افزایش طول عمر بیماران است. باوجود پیشرفت‌های پزشکی، همچنان نیاز به تحقیقات و روش‌های درمانی جدید برای بهبود بقا و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به این بیماری وجود دارد.
راه‌های درمان سرطان مری
هدف اصلی درمان سرطان مری، کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی بیمار است. روش‌های درمانی متنوعی برای این بیماری وجود دارد که در زیر به تفصیل شرح داده می‌شود:
درمان جراحی و آندوسکوپی
عمل جراحی باز: درآوردن تمامی تومور تنها در ۴۵٪ از بیماران امکان‌پذیر است و در بسیاری از موارد، بقایای سلول‌های تومور در لبه‌های محل جراحی باقی می‌مانند. امروزه جراحان باتجربه قفسه سینه بیشتر از روش‌های جراحی از طریق قفسه سینه برای خارج کردن مری استفاده می‌کنند.
آندوسکوپی: خارج کردن آدنوکارسینوم یا سرطان سلول سنگفرشی سطحی از طریق آندوسکوپ، در حال بررسی است. هنوز مشخص نیست که احتمال بقای ناشی از این روش مشابه روش‌های جراحی متداول باشد. همچنین، تأثیر تخریب ضایعات در ناحیه مری بارت بر کاهش مرگ و میر ناشی از کارسینوم مری نیز نامشخص است.
پیشگیری و درمان‌های حمایتی
جراحی فوندوپلیکاسیون: برخی متخصصان از این عمل جراحی، که شامل برداشتن محل اتصال معده به مری است، به عنوان روشی برای پیشگیری از ایجاد سرطان مری در بیماران مبتلا به مری بارت حمایت کرده‌اند.
این روش‌ها هرکدام مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارند و انتخاب روش مناسب بستگی به وضعیت بیمار، مرحله بیماری و توصیه پزشکان متخصص دارد. درمان‌های پیشگیرانه و حمایتی نیز می‌توانند در بهبود کیفیت زندگی و افزایش بقا مؤثر باشند. توجه به تحقیقات جدید و پیشرفت‌های پزشکی در این زمینه می‌تواند در آینده نزدیک بهبودهای قابل توجهی را در درمان و پیشگیری از سرطان مری به ارمغان بیاورد.
درمان با داروهای شیمی‌درمانی و رادیوتراپی
درمان سرطان مری با استفاده از داروهای شیمی‌درمانی و رادیوتراپی ترکیبی از روش‌های مؤثر برای کنترل و کاهش ابعاد تومور است. شیمی‌درمانی با داروهایی مانند سیس‌پلاتین می‌تواند تا ۶۰ درصد در کاهش تومور مؤثر باشد و در برخی بیماران که ژن HER2/neu را بیش از حد بیان می‌کنند، استفاده از تراستوزوماب (هرسپتین) نتایج بهتری به همراه دارد. ترکیب شیمی‌درمانی و رادیوتراپی، به ویژه هنگامی که قبل از جراحی انجام شود، می‌تواند طول عمر بیماران را افزایش دهد و احتمال موفقیت درمان را بهبود بخشد. این روش‌ها نه تنها به تنهایی بلکه در ترکیب با جراحی، به کاهش میزان مرگ و میر و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک می‌کنند.
شیمی‌درمانی
ارزیابی و اثربخشی: ارزیابی دقیق اثربخشی داروهای شیمی‌درمانی در سرطان مری همواره چالش‌برانگیز بوده است. با این حال، کاهش قابل توجه ابعاد تومور در ۱۵ تا ۲۵ درصد از بیماران پس از درمان با یک دارو و در ۳۰ تا ۶۰ درصد از بیماران پس از درمان چند دارویی (از جمله سیس‌پلاتین) گزارش شده است.
داروهای مونوکلونال: در زیر مجموعه کوچکی از بیماران که تومورهایشان ژن HER2/neu را بیش از حد بیان می‌کند، استفاده از آنتی‌بادی تک دودمانی تراستوزوماب (هرسپتین) به ویژه در بیماران دارای ضایعات معده-مری، احتمال موفقیت را افزایش می‌دهد.
داروهای ضد رگ‌زایی: بواسیزوماب (آوستین)، یک داروی ضد رگ‌زایی، تنها ارزش محدودی در درمان سرطان مری داشته و به نظر نمی‌رسد که تاثیر قابل توجهی در بهبود نتایج درمانی داشته باشد.
رادیوتراپی
روش ترکیبی: ترکیب شیمی‌درمانی و رادیوتراپی به عنوان روش درمانی اولیه در سرطان مری، چه به تنهایی و چه همراه با جراحی مری، می‌تواند مؤثر باشد. مطالعات نشان داده‌اند که شیمی‌درمانی همراه با پرتودرمانی یا اشعه‌درمانی، طول عمر بیماران را بیش از پرتودرمانی به تنهایی افزایش می‌دهد.
پیش از جراحی: استفاده از شیمی‌درمانی و پرتودرمانی پیش از جراحی و سپس خارج ساختن مری به کمک جراحی، نتایج بهتری در افزایش طول عمر بیماران داشته است. برخی گزارش‌ها حاکی از آن هستند که در صورت کاهش قابل ملاحظه حجم تومور پس از شیمی‌درمانی و پرتودرمانی، انجام جراحی ممکن است فایده بیشتری برای بیمار نداشته باشد.
این روش‌های درمانی با توجه به وضعیت بیمار و مرحله بیماری انتخاب می‌شوند. ترکیب شیمی‌درمانی و رادیوتراپی می‌تواند به بهبود پیش‌آگهی و افزایش طول عمر بیماران مبتلا به سرطان مری کمک کند.
راه‌های درمانی تسکین‌دهنده سرطان مری لاعلاج
برای بیماران مبتلا به سرطان مری که غیر قابل درمان با جراحی است، هدف از درمان، کاهش علائم دیسفاژی، سوء تغذیه و درمان فیستول‌های نای-مری است. روش‌های درمانی تسکین‌دهنده در این موارد شامل موارد زیر می‌شود:
1. گشاد کردن مکرر مری: با کمک آندوسکوپ، مری را به طور مکرر گشاد می‌کنند تا عبور غذا و مایعات تسهیل شود و علائم دیسفاژی کاهش یابد.
2. ایجاد گاستروستومی یا ژژنوستومی: این روش شامل ایجاد یک مسیر مستقیم به معده یا روده کوچک از طریق جراحی است تا مایعات و غذا به بیمار رسانده شود و مشکلات تغذیه‌ای کاهش یابد.
3. قرار دادن استنت فلزی قابل اتساع: به کمک آندوسکوپ، یک استنت فلزی در مری قرار می‌دهند تا تومور بای‌پس شده و مسیر عبور غذا باز شود، که به کاهش دیسفاژی کمک می‌کند.
4. پرتودرمانی یا رادیوتراپی: این روش به منظور کاهش اندازه تومور و تسکین درد و سایر علائم ناشی از سرطان مری استفاده می‌شود.
این روش‌های تسکین‌دهنده به بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان مری در مراحل پیشرفته و غیر قابل جراحی کمک می‌کنند، هرچند که هدف اصلی آنها افزایش بقا نیست بلکه کاهش علائم و بهبود راحتی بیمار است.
عوارض و مرگ و میر پس از جراحی سرطان مری
عمل جراحی برای درمان سرطان مری با میزان مرگ و میر پس از عمل حدود ۵ درصد همراه است. این مرگ و میر عمدتاً به علت بروز عوارضی نظیر فیستول‌های محل آناستوموز (محل اتصال جدید)، آبسه‌های زیر دیافراگم، و مشکلات قلبی-تنفسی رخ می‌دهد. با وجود این، همچنان اختلاف نظرهایی در میان متخصصان درباره مزایای خارج کردن تومور از طریق قفسه سینه در مقایسه با خارج کردن آن از طریق هیاتوس (شکاف دیافراگم) وجود دارد. این بحث‌ها به دلیل تفاوت‌های موجود در نحوه دسترسی به تومور و مدیریت عوارض پس از عمل است که هر کدام از این روش‌ها می‌تواند داشته باشد. ارزیابی دقیق وضعیت بیمار و مشاوره با تیم پزشکی مجرب برای انتخاب بهترین روش جراحی از اهمیت بالایی برخوردار است.
نتیجه‌گیری
سرطان مری، به عنوان یکی از چالش‌برانگیزترین و کشنده‌ترین انواع سرطان‌ها، نیازمند توجه ویژه و اقدامات پیشگیرانه موثر است. این بیماری که به طور عمده بر اثر عواملی همچون مصرف دخانیات، الکل، و مشکلات مزمن گوارشی مانند ریفلاکس و مری بارت بروز می‌کند، با تشخیص به موقع و درمان مناسب، می‌تواند مدیریت شود. در حالی که پیش‌آگهی این بیماری در مراحل پیشرفته ضعیف است، پیشرفت‌های پزشکی در زمینه‌های شیمی‌درمانی، رادیوتراپی، و جراحی نویدبخش بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر بیماران بوده‌اند.
اهمیت غربالگری، تغییر سبک زندگی به سمت عادات سالم‌تر، و پیگیری‌های منظم پزشکی برای افراد در معرض خطر، نمی‌تواند نادیده گرفته شود. با ارتقاء آگاهی عمومی و دسترسی بهتر به خدمات درمانی پیشرفته، می‌توانیم گام‌های بزرگی در مبارزه با این بیماری برداریم.
همه این تلاش‌ها در کنار هم می‌تواند به ما یادآوری کند که مبارزه با سرطان مری نیازمند همکاری همه‌جانبه است. با توجه به اینکه هر گام کوچک در جهت پیشگیری و درمان می‌تواند زندگی‌ها را نجات دهد، بیایید دست در دست هم دهیم و برای آینده‌ای بدون ترس از سرطان مری تلاش کنیم. همانطور که تحقیقات ادامه می‌یابد و روش‌های درمانی جدید معرفی می‌شود، امید به بهبود و بقا برای بیماران نیز افزایش می‌یابد. بیایید با هم به ساختن دنیایی سالم‌تر و ایمن‌تر برای همه کمک کنیم.
