تحلیل کتاب شدم آنکه هستم اثر اروین یالوم

“در لحظه‌ای ناگهانی، حس خشکی شما را فراگرفته و ذهنتان خالی از هرگونه فکر و اندیشه می‌شود. بر خلاف انتظار بیمار، چشمانش باز شده و با تعجب به شما نگاه می‌کند، در انتظار یک پاسخ روشن‌گرانه، یک کلمه شفابخش یا تفسیری ماهرانه از مشکلش است. اما شما دچار عدم توانایی در انتخاب کلمات مناسب هستید و به ندرت با آرامش و صدای قاطع می‌توانید اطلاعات لازم را انتقال دهید.”

این تجربه برای همه درمانگران بوده است، بی‌تفاوت از اینکه آن‌ها در محیط مطب‌شان با بیماران صحبت می‌کنند یا پشت مانیتور کامپیوتر خود مشغول مطالعه‌اند. در آن لحظات فلج‌کننده‌ای از ناتوانی در ادامه فرایند درمان به وجود می‌آید و درمانگر متوجه می‌شود که نیاز به پشتیبانی و انگیزه آرام‌بخشی دارد. ممکن است یک جمله‌ی امیدبخش و مطمئن‌کننده همچون «به دنبال یک رابطه هستیم که شفابخش باشد، رابطه‌ای که تسکین دهنده باشد، رابطه‌ای که الهام‌بخش باشد» از آن فرد درمانگر به نیرویی تازه و الهام‌بخش تبدیل می‌شود.

این نوع اذکار می‌توانند به عنوان «تسبیح کلماتی» برای درمانگران عمل کنند که آن‌ها را در مجموعه داستان‌های خود با عنوان «دژخیم عشق» (1989) ارائه می‌دهد. در این قسمت از مجله علمی برنا اندیشان تصمیم داریم تا مقاله ای کامل با عنوان تحلیل کتاب شدم آنکه هستم اثر اروین یالوم را به صورت کامل مورد بررسی قرار دهیم.

آشنایی با اروین یالوم

دکتر یالوم، همانند اندیشمندان همتای خود در علم، از جمله ریچارد فاینمن و الیور ساکس، یک انسان مهربان است که به خاطر استعدادش در داستان‌سرایی و نوشتن، هواداران زیادی به دست آورده است، به‌ویژه در بین درمانگران مبتدی که به شدت به یادگیری و پیشرفت خود توجه می‌کند. او در کتاب خود به نام «شدم آنکه هستم؛ خاطرات یک روانپزشک»، تمرکز خود را از بیماران و کار حرفه‌ای به سمت زندگی‌نامه و تجربیات شخصی خود منتقل کرده است.

دکتر اروین یالوم، یکی از متخصصان برجسته روانپزشکی، به‌ویژه برای کسانی که با آثار و نوشته‌هایش آشنایی دارند، نیازی به معرفی ندارد. او استاد بازنشسته‌ای در رشته روانپزشکی در دانشگاه استنفورد بوده و به خاطر همت و خدمات فراوانش در حوزه پیشرفت روان‌درمانی فردی و گروهی، به ویژه از طریق تألیف کتاب‌های مهمی مانند “نظریه و عمل در روان‌درمانی گروهی” (1970) و “روان‌درمانی اگزیستانسیال” (1980) شناخته شده است.

علاوه بر حوزه تخصصی در روانپزشکی، اروین یالوم همچنین به عنوان یک نویسنده مطرح در دنیای ادبیات شناخته می‌شود. آثار ادبی او شامل تعدادی داستان و رمان مورد تحسین و پرفروش است. از مهم‌ترین این آثار می‌توان به “وقتی نیچه گریست” (1992)، “دروغ گفتن روی کاناپه” (1996)، و “مسأله اسپینوزا” (2012) اشاره کرد.

در کتاب “شدم آنکه هستم”، اروین یالوم به تحلیل زندگی‌اش پرداخته است. این کتاب خاطرات دوران زندگی او را با دیدگاه درمانی خود به تصویر می‌کشد و بر روابطی که شخصیت او را شکل داده و به شهرت وی به‌عنوان یک پیشگام در حوزه روان‌درمانی کمک کرده است، تمرکز دارد. این اثر نشان می‌دهد که یالوم نه تنها در زمینه‌ی پزشکی و درمان، بلکه در جهان ادبیات نیز ارزشمند و موفق بوده است. او با اندازه‌گیری تجربیات و شکل‌گیری تأثیرگذار در روان‌درمانی به عنوان یک نویسنده هم مشهور شده است.

کتاب “شدم آنکه هستم” به دلایل مختلفی برای مخاطبان روان‌درمانگر جذاب خواهد بود. اول از همه، این کتاب به صورت کلی، یک پنجره اتوبیوگرافیک به تجربیات و افکار یک شخصیت برجسته در حوزه روان‌درمانی ارائه می‌دهد که شامل تجربیات درمانی و خلاقانه او می‌شود. نگاه نزدیک به زندگی و اندیشه‌های او، به خصوص برای درمانگران در حال آموزش، بسیار جذاب و مفید خواهد بود.

دکتر اروین یالوم، از نظریه‌پردازان معتبر و برجسته در روان‌درمانی است و به اشتراک‌گذاری تجارب و تحقیقات خود با خوانندگان، به‌ویژه روان‌درمانگران جوان و تازه‌کار، اهمیت بالایی می‌دهد. او در این کتاب به کاوش‌هایی از دوران جوانی خود و رشد هویت حرفه‌ای‌اش می‌پردازد که برای درمانگران نوآموزش‌دهنده جذاب و مفهوم خواهد بود. این نوع اشتراک‌گذاری تجربیات، روان‌درمانگران را با مسائل و چالش‌های مشابه خود در این دوره از حیات، همدردی می‌کند و به آن‌ها انگیزه و امید می‌دهد که موفقیت و شکوفایی در حوزه حرفه‌ای‌شان را تجربه کنند.

علاوه بر این، اروین یالوم در بخش‌هایی از کتاب به تأملات و بررسی‌های خود در مورد دوران بازنشستگی و ترک وظیفه‌های پزشکی پرداخته است. این نوع تأملات به صورت ظریف و با جزئیات معتبری ارائه شده است که به درمانگران با تجربه کمک می‌کند تا با تغییرات و چالش‌های مرتبط با این مرحله از حیات خود همراهی کنند. این بخش‌ها می‌توانند برای آن‌ها انرژی و الهام آفرین باشند و باعث تسکین احتمالی نگرانی‌ها و استرس‌ها باشند که در این مرحله از زندگی ممکن است تجربه شوند.

در کل، کتاب “شدم آنکه هستم” به‌عنوان یک اثر جذاب و بی‌نظیر برای درمانگران، تحلیل‌گران و علاقه‌مندان به حوزه روان‌درمانی شناخته می‌شود، که با بررسی زندگی و تجربیات نویسنده، به خوانندگان نکات ارزشمند و مفهومی ارائه می‌دهد و برای تمامی افرادی که به عرصه روان‌درمانی علاقه دارند، به‌ویژه افراد در دوران آموزش و حرفه‌آموزی، به‌عنوان یک منبع الهام‌بخش و آموزشی قابل اعتماد است.

کتاب شدم آنکه هستم

این خاطرات در کتاب “شدم آنکه هستم” به صورت چهل فصل کوتاه آمده‌اند، و برخی از این فصل‌ها به قدری مختصر و مفید هستند که شبیه به یک جلسه درمانی آمده‌اند. نویسنده کتاب، دکتر اروین یالوم، در این کتاب از تکنیک‌های معروف روان‌درمانی مانند “تداعی آزاد” و “عمل رویا” به وفور استفاده کرده است، به ویژه در ابتدای کتاب این تکنیک ها به وضوح دیده می شود. این تکنیک‌ها به خوانندگان اجازه می‌دهند به طور نزدیک‌تری با تجربیات نویسنده آشنا شده و از روایت‌های متفاوت و جذاب لذت ببرند.

در این کتاب، اروین یالوم همچنین به ترسیم اشخاص مختلفی از زندگی‌اش اهمیت داده است. او معمولاً در آثار خود، به جز خودش به عنوان شخصیت اصلی، به صورت همزمان به دیگر افراد زندگی‌اش نیز می‌پردازد. این افراد شامل بیمارانی هستند که او با آن‌ها کارهای درمانی انجام داده است، اما این بار افراد دیگری همچون والدین، خواهر، دوستان، همکاران، مربیان و حتی همسر فقیدش، مریلین یالوم که خود یک استاد مشهور در زمینه زبان و ادبیات فرانسه بوده، در داستان‌ها حضور دارند. همچنین، فرزندان و شاگردان او نیز نقش‌های مهمی در داستان‌ها ایفا می‌کنند.

این استفاده از شخصیت‌های مختلف در کنار نویسنده، خاطرات را به‌طور جذاب‌تر و چالش‌برانگیزتر می‌کند و خواننده را به دنیای پویای زندگی و کار اروین یالوم می‌کشاند. این تنوع در شخصیت‌ها، عمق بیشتری به داستان‌ها می‌بخشد و مخاطب را با جذابیت‌ها و تضادهای انسانی مواجه می‌کند که این اتفاقات در پیچ‌وتاب زندگی او ایجاد شده‌اند. این نقش‌ها همچنین برای درمان‌گران و روان‌شناسان علاقه‌مند، موضوعات و مباحث مرتبط با حوزه‌ی روان‌درمانی را بیشتر متنوع و کاربردی می‌کند.

نیمه اول کتاب “شدم آنکه هستم” با تکیه بر یک الگوی ساده‌تر، به بازگویی تجربیات اولیه دکتر اروین یالوم در زندگی می‌پردازد. این بازگویی به دوران کودکی‌اش به عنوان پسری نابالغ از خانواده‌ی مهاجر یهودی در واشنگتن دی‌سی آغاز می‌شود و ادامه‌ی آن به دوران تحصیلی‌اش در دانشگاه و در نهایت دوره‌ی آموزش پزشکی‌اش می‌پردازد، که با دوره روانپزشکی او در دانشگاه جان هاپکینز به اوج می‌رسد.

در این راه، اروین یالوم با مرلین آشنا می‌شود و ازدواج می‌کند. او تجربیاتی از قماربازی، عشق به موتورسیکلت، و تشکیل خانواده‌اش را تجربه می‌کند. این دوره از زندگی‌اش او را به کشف اشتیاق خود به روان‌پزشکی می‌کشاند و با گذشت زمان، او با سابقه‌ی افسردگی، اضطراب و مشارکت‌های خود در اشکال مختلف درمانی مواجه می‌شود.

این نیمه اول کتاب با ارائه این تجربیات و روایت‌ها، به خواننده اجازه می‌دهد تا به نزدیک‌ترین اندازه با زندگی و سفرهای حرفه‌ای و شخصی دکتر یالوم آشنا شود. با شناخت بیشتر از زندگی‌اش، می‌توان به عنوان یک خواننده احساس ارتباط شدیدتری با او کرد و از تجربیات حیاتی‌اش درمان‌ها و نظریات او در حوزه روان‌درمانی بهتر درک کرد. این بخش از کتاب به اندازه‌ی کافی جذابیت دارد که خواننده را به فصول بعدی هدایت کند و ادامه‌ی داستان را با علاقه و شوق دنبال کند.

دکتر اروین یالوم در ادامه‌ی کتاب، علاوه بر به اشتراک گذاشتن تجربیات خود به عنوان یک روانپزشک تازه‌کار و در حال تمرین، تاریخچه‌ای از جهت‌گیری درمان روانپزشکی در ایالات متحده را نیز ارائه می‌دهد. او به شرح رویکردهای فرویدی و تحلیلی ارتدکس که در زمان شروع کارش رایج بودند، می‌پردازد و سپس به بحث در مورد چگونگی حرکت روانپزشکی به سمت رویکرد بین‌فردی می‌پردازد که نسخه‌ی اصلاح شده‌ی رویکرد فرویدی بود.

در این تاریخچه، اروین یالوم به رویکرد زیست‌روان‌شناختی نیز تجربه می‌کند که در آن زمان به عنوان یک ایده جدید شناخته می‌شد. این رویکرد شامل “درمان‌های جسمی به‌عنوان درمان کمای انسولینی و درمان تشنج الکتریکی (ECT)” بود. در میان این تاریخچه‌ها، او با تجربه‌های گروه‌درمانی نیز روبرو می‌شود که در آن زمان به عنوان یک امر نوظهور و نوآورانه محسوب می‌شد.

او در طول سال‌های حرفه‌ای خود با تمرکز قابل توجهی به درک اینکه چه چیزی درمان را موثر می‌کند و چگونه می‌تواند ارتباطات معنادار و مفیدی با بیماران خود در درمان‌های فردی و گروهی برقرار کند، مواجه شده است. این تجارب و پژوهش‌ها، به او امکان می‌دهد تا به عنوان یک روان‌پزشک باتجربه‌تر، تکنیک‌ها و رویکردهای موثرتری را در درمان بیمارانش به‌کار بگیرد و بهبودی و الهام‌بخشی بیشتری به آن‌ها بخشیده و به طور کلی به پیشرفت حوزه‌ی روان‌پزشکی کمک کند.

یالوم به عنوان یک روانپزشک با تجربه و تحلیل‌گر، نکات مهمی را برای مددکاران اجتماعی ارائه می‌دهد. او در کتابش، به طور مکرر به سه نکته اصلی در کار اجتماعی اشاره می‌کند که نقش اساسی در مددکاری دارند.

نکته اول اهمیت روابط انسانی است. یالوم تأکید می‌کند که روابط ایجاد شده توسط مددکاران اجتماعی با بیماران، بسیار ارزشمند هستند. این ارتباطات می‌توانند تغییرات مثبتی در روند درمان فرد به‌وجود آورند. مهارت‌های ارتباطی و ایجاد روابط معنادار با بیماران از جمله مهمترین عوامل موفقیت در مددکاری اجتماعی هستند.

نکته دوم تمرکز بر روی «فرآیند» است، به این معنا که اهمیت زمان حال و اتفاقات کنونی را مورد توجه قرار می‌دهد. البته گذشته و آینده نیز مهم هستند، اما تمرکز بر اتفاقات و فرآیند در لحظه حاضر، وقتی که بیماران در حال تغییر و بهبود هستند، بسیار حیاتی است. این تمرکز بر فرآیند درمانی و توانایی بیماران برای تغییر، امید و انگیزه‌ای تازه برای بهتر شدن و تحقق اهدافشان به ایشان می‌بخشد.

نکته سوم نیاز به تامل در خود است. یالوم به عنوان یک روانپزشک حرفه‌ای، از تأمل در تجربیات درمانی خود و روش کار با بیماران بهره می‌برد. او به شکل منظم و مداوم خود را مورد اندازه‌گیری و انعکاس قرار می‌دهد. این تأمل‌ها به او اجازه می‌دهند تا ایده‌ها و روش‌های خود را درباره‌ی درمان بیمارانش بهبود بخشد و دائماً به یادگیری و پیشرفت در کار خود تمایل داشته باشد.

به‌طور کلی، توصیه‌ها و تجربیات یالوم به مددکاران اجتماعی ابزارهای مهمی را برای بهبود کار در حوزه‌ی مددکاری و روان‌درمانی فراهم می‌کند. با تمرکز بر روابط انسانی، توجه به فرآیند درمانی و تمرکز بر تأمل در خود، مددکاران می‌توانند بهبودی بیشتر و مفیدتری برای بیمارانشان فراهم کنند و از این‌طریق به پیشرفت حوزه‌ی مددکاری اجتماعی کمک کنند.

دکتر اروین یالوم از تأملات درونی به عنوان ابزار یادگیری برای دانش‌آموزان و بیماران خود استفاده می‌کند و این اصول را در طول زندگی حرفه‌ای‌اش به خوبی به کار گرفته است. اگرچه آثار او عمدتاً مرتبط با حوزه‌ی روان‌پزشکی هستند، اما دامنه‌ی مخاطبان او از محصلین و دانش‌آموزان تا بیماران روانی و علاقه‌مندان به روان‌شناسی و انسان‌شناسی بیشتر است.

در دوران آموزش روانپزشکی خود، او با مشکلی مواجه شد؛ یافتن یک همکار علاقه‌مند به بینش‌های روان‌شناختی که از ادبیات به دست می‌آید. این مسأله به ویژه زمانی برای او مهم شد که با کتاب «هستی» اثر معروف روان‌شناس مشهور «رولو می» آشنا شد. این کتاب اصول اساسی تفکر وجودی را بیان می‌کند و مفاهیم مرتبط با فلاسفه‌ای مانند سورن کیرکگارد، فردریش نیچه و دیگر متفکران وجودی را نیز به او معرفی می‌کند. کتاب «هستی» یالوم را با بینش‌هایی که از تاریخ ۲۵۰۰ سال پیش و به‌ویژه از خرد فلاسفه و نویسندگان گذشته به‌دست آمده، آشنا می‌سازد.

این کتاب به‌عنوان یک «راه سومی» ارائه می‌شود؛ یعنی جایگزینی برای گمانه‌زنی‌های تفکر روانکاوانه و رفتارگرایی مدل زیست‌شناختی. این رویکرد جدید، اصولی برگرفته از برتری‌های فلاسفه و نویسندگان قدیمی‌تر را در خود جای داده و امکان ترکیب ایده‌ها و مفاهیم بهترین‌های هر دوره و مکتب روان‌شناختی را فراهم می‌کند. یالوم با مطالعه این کتاب و آشنایی با این رویکرد نوین، مدام در حال یادگیری است و از این دانش برای بهبود کارهای خود و درمان بیمارانش بهره‌برداری می‌کند. این نوآوری‌ها به او اجازه می‌دهند تا به عنوان یک روان‌پزشک و مددکار حرفه‌ای، درمان‌های موثرتری ارائه دهد و نقش موثرتری در پیشرفت حوزه‌ی روان‌پزشکی و روان‌شناسی داشته باشد.

یالوم به طور طبیعی لذت می‌برد از آثار داستان‌های اگزیستانسیالیستی که شامل نویسندگانی همچون داستایوفسکی، تولستوی، بکت، کوندرا، هسه، موتیس و هامسون می‌شوند. این نویسندگان بیشتر به موضوعاتی مثل طبقه اجتماعی، قانون، امیال جنسی، رمز و راز یا انتقام توجه نمی‌کنند؛ بلکه موضوعات وجودی و پرسش‌های عمیق‌تری را در آثارشان به تصویر می‌کشند. آن‌ها در تلاش هستند تا معنایی در دنیای بی‌معنا و پرتلاطم پیدا کنند و با مرگ غیرقابل انکار و انزوایی که با آن روبرو می‌شوند، مقابله می‌کنند.

یالوم، خود را با این معضلات فانی هم‌اندیشی می‌کند و احساس می‌کند که داستان او و هر بیماری که با او مشورت می‌کند، از این گونه آثار الهام گرفته‌اند. او در این آثار هم‌خوانی‌ها و هم‌نوازی‌هایی با داستان‌های خود و بیمارانش می‌بیند. این تجربه از هم‌اندیشی با نویسندگان اگزیستانسیالیستی او را به این نتیجه می‌رساند که مسائل وجودی انسان در تمام زمان‌ها و در هر جایی از جهان، عمیقاً به هم‌دلی و ارتباطات انسانی وابسته است. این شناخت به او امید می‌دهد که از طریق مشاوره و درمان، ارتباط نزدیکی با بیماران برقرار کند و به طور واقعی به دنبال مفهوم زندگی و معنا در برابر بی‌معنایی جهان باشد.

یالوم در مورد تغییر در مسیر حرفه‌ای و علاقه‌مندی‌هایش صحبت می‌کند. او ابتدا بیان می‌کند که به مرور زمان از وابستگی اولیه‌اش به علوم پزشکی فاصله گرفته و به علوم انسانی نزدیک‌تر شده است. این تغییر مسیر برای او هیجان‌انگیز و حس معنا‌بخش بوده است.

این دوره از زندگی یالوم، علاوه بر هیجان و احساس معنا، زمانی از شک و تردید به خود نیز بوده است. او احساس می‌کرده که در میان پیشرفت‌های جدید در حوزه‌ی روان‌پزشکی، ارتباط با مسائل مرتبط با آن را از دست می‌دهد. همچنین، در عین حال که به مسائل انسانی و فلسفه و ادبیات نزدیک‌تر می‌شود، تردیدهایی درباره هویت حرفه‌ای خود پیدا می‌کند.

یالوم تصمیم می‌گیرد از بین متفکران، با افرادی که بیشتر به حوزه‌ی او مرتبط به نظر می‌آید، ارتباط بیشتری برقرار کند. او نیچه، سارتر، کامو، شوپنهاور و اپیکور،لوکرتیوس را پذیرفته و مفاهیم و اندیشه‌های آن‌ها را در کار خود برای بیماران به کار می‌برد. از طرفی، افرادی مانند کانت، لایب نیتس، هوسرل و کیرکگور که فلسفه‌های غیرقابل استفاده بالینی برای او داشتند، به تدریج از مسیر انتخاب‌های حرفه‌ای او خارج شدند. این تغییر در انتخاب افراد مورد تأمل یالوم نشان‌دهنده یافتن هماهنگی بیشتر با آرمان‌ها و ایده‌هایش در مسیر حرفه‌ای‌اش است.

دکتر یالوم در مراحل بعدی مسیر حرفه‌ای‌اش، نوشته‌های خود را به یک سبک جدید و متفاوت تغییر داد. او از نوشتن مقالات و کتاب‌های پژوهش محور برای سایر دانشگاهیان دست کشید و به سمت نوشتن درباره درمان برای عموم مردم پیش رفت. این تغییر به نوعی نشان از ایجاد ارتباط مستقیم با خوانندگان عمومی و خود بیماران بوده است و از زبان تخصصی و تحقیقات کمی دور شدن را نشان می‌دهد.

در این مسیر جدید، یالوم اشتیاق خود به فلسفه، ادبیات و روان‌درمانی را ترکیب کرده و کتاب‌هایی مانند “وقتی نیچه گریست” را نوشت. این کتاب به خواننده فرصت می‌دهد تصور کند که اگر فردریش نیچه در لحظه‌ای از تاریخ روان‌درمانی را اختراع می‌کرد و از آن برای خودش استفاده می‌کرد، چه اتفاقی می‌افتاد؟ این نگاه تخیلی نشان‌دهنده ارتباط بین روان‌درمانی و اندیشه‌های فلسفی و ادبیاتی است.

همچنین، به عنوان نمونه‌ای از اثر مثبت گروه درمانی، یالوم کتاب “درمان شوپنهاور” را ارائه داد. این کتاب ایده‌آل نشان می‌دهد که اگر گروه درمانی می‌توانست به آرتور شوپنهاور، فیلسوف و انسان‌دوست بدبین اعصار، کمک کند، پس قطعا می‌تواند به هر کس دیگری کمک کند. این مثال نشان‌دهنده اعتماد یالوم به قدرت گروه درمانی و اهمیت ارتقاء روان‌درمانی از طریق ارتباطات گروهی است.

هنگامی که دکتر یالوم وارد دوره‌ی رزیدنتی در سال ۱۹۵۷ شد، روان‌درمانی هسته‌ای اصلی در حوزه‌ی روانپزشکی بود و او اشتیاق خود را برای کاوش در این حوزه بین همکارانش مشترک یافت. در آن زمان، روانکاوی هنوز یک مکتب استاندارد در اکثر دانشکده‌های روانپزشکی بود. اما یالوم در حالی که ادبیات روانکاوی را خوانده بود و احترام زیادی به زیگموند فروید (بنیانگذار روانکاوی) داشت، به طور چشمگیری از مکتب‌های روانکاوی ارتدکس بیزار شده بود. او احساس می‌کرد که تحلیل‌های فرویدی به اندازه‌ای که باید به موضوعات نامربوط و دور از ذهن می‌پردازند و خود محدودیت‌هایی دارند که نمی‌توانند به شفافیت و صداقت شخصی در درمان کمک کنند.

در مقابل، دکتر یالوم به عنوان نتیجه‌ی تمرین و تجربیات خود در روان‌درمانی، به این باور رسید که صداقت و شفافیت شخصی در درمان بسیار اهمیت دارند. او ترجیح داد در هیچ دوره تحصیلات تکمیلی‌ای مثل موسسات تحلیلی فرویدی، یونگی یا لاکانی شرکت نکند. این تصمیم او به او امکان رهایی از قوانین حاکم و توانمندی در انتخاب رویکرد خود در روان‌درمانی را داد. او تجربیات خود و نتایج نظارت دقیق برای هدایت خود در مسیر حرفه‌ای‌اش استفاده کرد و این مسیر شخصی و فردی او را به سمت رویکردی منحصر به فرد و موثر در روان‌درمانی هدایت کرد.

دکتر اروین یالوم در کتاب خود به نام “هنر درمان” نه تنها به مسائل مربوط به روان‌درمانی می‌پردازد، بلکه در برابر رویکردهای مختصر، مسئله‌محور و رفتاری-شناختی نیز مقابله می‌کند که نتیجه فشارهای اقتصادی بوده‌اند. همچنین او به حداکثر استفاده از داروها در روان‌پزشکی معترض است و با افراط در این زمینه مبارزه می‌کند.

دکتر یالوم کار با بیماران را بسیار معنادار و رضایت‌بخش می‌داند. او معتقد است که درمانگران نباید از کمبود معنا در حرفه‌ی خود شکایت کنند، بلکه باید به نیازهای بیماران معطوف شوند و باعث تغییرات مثبت در زندگی آن‌ها شوند. او امیدوار است که این تغییرات به‌گونه‌ای باشند که تاثیرات مثبت خود را بر روی اطرافیان بیماران هم داشته باشد و باعث بهبود زندگی آن‌ها نیز شود.

این نویسنده و روان‌شناس معتقد است که درمانگران باید نقش ممتاز خود به‌عنوان مهد اسرار را دریافت کنند تا بتوانند وضعیت انسانی را بدون حاشیه‌های اجتماعی، نقش‌آفرینی، جسارت یا حالت‌گیری درک کنند. این امکان به آن‌ها داده می‌شود که به طور عمیق‌تری در وضعیت انسانی نفوذ کنند و دانش واقعی و غم‌انگیز در ارتباط با انسان‌ها و زندگی را تجربه کنند. این نوع تجربه و درک، در کمک به بیماران و بهبود زندگی‌شان بسیار اثربخش است.

بخشی از کتاب شدم آنکه هستم

«گاهی کتاب‌های چارلز دیکنز را که در میان نویسندگان مورد ستایش من جایگاه ویژه‌ای دارد، دوباره می‌خوانم. اخیراً عبارتی خاص در کتاب داستان “دو شهر” مرا بیش از همه به خود جلب کرده است: “هرچه به پایان نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوم، انگار دایره‌ای را می‌پیمایم و به آغاز نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوم.” این جمله فوق‌العاده من را تحت تاثیر قرار میدهد، زیرا در طول زندگی‌ام همیشه به نظر می‌آمدم هر چه به پایان سفر زندگی‌ام نزدیک‌تر می‌شوم، همواره به سمت آغازی نو به خود بازگشته‌ام.

خاطرات مراجعانم و بیمارانم همیشه حساسیت زیادی در من ایجاد می‌کند و باعث می‌شود به یاد خاطرات و زندگی‌های گذشته‌شان بازگردم. همچنین به کار با بیمارانم در درمان‌های روانی علاقه زیادی دارم و از این تعاملات بسیار لذت می‌برم. برخی از این بیماران و مراجعان، خاطرات خودشان از گذشته را به یاد آورده و این به من این امکان را می‌دهد که در جریان داستان‌های زندگی‌شان قرار بگیرم و از زمان‌هایی که مدت‌ها به خواب فراموشی رفته بودند، بازگویی کنم.

وقتی به سمت پایان عمرم حرکت می‌کنم، تصاویر و خاطرات زندگی نخستین سال‌های خودم بیشتر و شفاف‌تر در ذهنم به نمایش در می‌آید. حالا که به دهه نهم زندگی‌ام وارد شده‌ام، خاطرات سال‌های کودکی و نوجوانی‌ام بیشتر و زنده‌تر به ذهنم رسیده‌اند. خاطرات از آن دوران‌های بی‌پناهی و تنهایی که مرا همواره همراه می‌کردند؛ احساس جدایی و عدم تعلق به جمع، احساس غربت در محله‌ای که اکثریتی متفاوت بوده‌اند و من تنها بچه سفیدپوست در میان مردمان سیاه‌پوست، تنها یهودی در میان جمع مسیحیان هستم.

نگاه به زندگی در هشتاد و چند سالگی بسیار مملو از مأیوس بودن و گهگاه دلتنگی است. حافظه‌ام نمی‌تواند به آنچه که برایم در گذشته اتفاق افتاده‌است به‌طور کامل اعتماد کند و تعداد کسانی که شاهد زندگی نخستین سال‌هایم بوده‌اند، رو به کاهش است. برخی از خاطرات گذشته‌ام، نهفته و مدفون در زمان، حالا دوباره به سطح آشکاری آمده و در ذهنم جاهایی را باز می‌کنند که مدت‌ها به خواب فراموشی رفته بودند. یادآوری‌ها از دوستانی که هم‌زمان با من بوده‌اند و اکثراً از دنیا رفته‌اند.»

نوشته قبلی

ندای باطل چیست و چه اثراتی دارد؟

نوشته بعدی

بهترین فیلم ها و انیمیشن های والت دیزنی