پدیده پیرسینگ و تتو در سال های اخیر در جوامع مختلف رو به افزایش بوده است. برخی افراد تنها یک یا دو مورد از این تزئینات بدنی را دارند، اما برخی دیگر به طور مداوم به دنبال سوراخ کردن نقاط جدیدی از بدن خود هستند.برخی مطالعات نشان داده اند که پیرسینگ می تواند باعث ترشح اندورفین در مغز شود. اندورفین ها هورمونی هستند که باعث ایجاد احساس آرامش و شادی می شوند.

این امر می تواند توضیح دهد که چرا برخی افراد به پیرسینگ اعتیاد پیدا می کنند.اندورفین ها با تسکین درد، استرس و اضطراب نیز مرتبط هستند. در این بخش از مجله علمی برنا اندیشان تصمیم داریم تا مقاله ای کامل در مورد علل اعتیاد به پیرسینگ و تتو را مورد بحث و بررسی قرار دهیم.

راهنمای مطالعه مقاله نمایش

نگاهی به موضوع پیرسینگ و تتو

پیرسینگ و تتو می تواند برای افرادی که از مشکلات عاطفی یا روانی رنج می برند، جذاب باشد.علاوه بر این، پیرسینگ می تواند راهی برای بیان خود باشد. برخی افراد از طریق پیرسینگ، هویت و سبک شخصی خود را نشان می دهند.در نهایت، پیرسینگ می تواند صرفاً به دلیل زیبایی انجام شود. برخی افراد از پیرسینگ برای بهبود ظاهر خود استفاده می کنند.پدیده پیرسینگ و تتو پیچیده است و دلایل مختلفی دارد. اندورفین ها، مشکلات عاطفی و روانی، و تمایل به بیان خود از جمله عواملی هستند که می توانند در اعتیاد به پیرسینگ نقش داشته باشند.

پیشنهاد می شود به کارگاه افزایش اعتماد به نفس مراجعه فرمایید. در گذشته، تتو و پیرسینگ بیشتر در میان اقوام و فرهنگ های خاص دیده می شد. اما در سال های اخیر، این تزئینات بدنی به شکل گسترده ای در فرهنگ مدرن پذیرفته شده اند.

امروزه، تتو و پیرسینگ به عنوان راهی برای بیان خود و نشان دادن سبک شخصی شناخته می شوند. آنها می توانند نشان دهنده ارزش ها، اعتقادات، یا علایق فرد باشند.

این مسئله به ویژه در میان نوجوانان و جوانان رایج است. در برخی از گروه های اجتماعی، نداشتن تتو و پیرسینگ می تواند به معنای این باشد که فرد هنوز وارد دوره بزرگسالی نشده است.

علاوه بر این، ستارگان ورزشی، خواننده ها، برخی از بازیگران و مشاهیر نیز تتو و پیرسینگ دارند. این امر باعث شده است که طرفداران آنها نیز به انجام چنین کاری متمایل شوند.در نتیجه، تتو و پیرسینگ به تدریج به یک نماد بزرگسالی در فرهنگ مدرن تبدیل شده اند.

در سال های اخیر، پیرسینگ و تتو به یکی از محبوب ترین تزئینات بدنی تبدیل شده اند. این تزئینات در ابتدا بیشتر در میان اقوام و فرهنگ های خاص دیده می شد، اما امروزه به شکل گسترده ای در جوامع مختلف پذیرفته شده اند.

برخی افراد تنها یک یا دو پیرسینگ یا تتو دارند، اما برخی دیگر به طور مداوم به دنبال سوراخ کردن نقاط جدیدی از بدن خود هستند و تمام صورت و بدن خود را با فلزات و نقوش مختلف می پوشانند.

این رفتار سوالاتی را در ذهن ایجاد می کند: آیا این افراد واقعاً به دنبال بیان چیزی به جامعه هستند، یا این رفتار نوعی خودزنی است؟

ابراز خویشتن

برخی افراد از پیرسینگ و تتو به عنوان راهی برای بیان خود و نشان دادن سبک شخصی خود استفاده می کنند. آنها ممکن است از این تزئینات برای نشان دادن ارزش ها، اعتقادات، یا علایق خود استفاده کنند.

به عنوان مثال، برخی افراد ممکن است یک پیرسینگ یا تتو را به عنوان نمادی از دین خود انتخاب کنند. برخی دیگر ممکن است از این تزئینات برای بیان علاقه خود به موسیقی یا هنر استفاده کنند.

خودزنی

برخی مطالعات نشان داده اند که پیرسینگ و تتو می تواند باعث ترشح اندورفین در مغز شود. اندورفین ها هورمونی هستند که باعث ایجاد احساس آرامش و شادی می شوند. این امر می تواند توضیح دهد که چرا برخی افراد به پیرسینگ اعتیاد پیدا می کنند.

علاوه بر این، پیرسینگ و تتو می تواند راهی برای مقابله با احساسات دردناک یا منفی باشد. برخی افراد ممکن است از این تزئینات برای رهایی از استرس، اضطراب، یا افسردگی استفاده کنند.

پیرسینگ و تتو می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. برخی افراد از این تزئینات به عنوان راهی برای بیان خود استفاده می کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است از آنها به عنوان راهی برای مقابله با احساسات دردناک یا منفی استفاده کنند.

آیا اعتیاد به پیرسینگ خودزنی محسوب می شود؟

آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا در سال ۱۹۹۹ اعلام کرد که پیرسینگ بیش از حد می تواند نوعی خودزنی باشد. این بیانیه بر اساس شواهدی است که نشان می دهد پیرسینگ بیش از حد اغلب با سایر رفتارهای خودزنی مانند پوست کنی، سوزاندن، کوبیدن سر و بریدن بدن همراه است.

برخی از افراد ممکن است پیرسینگ را به عنوان راهی برای بیان خود و نشان دادن سبک شخصی خود ببینند. اما دیگران ممکن است از آن به عنوان راهی برای مقابله با احساسات دردناک یا منفی استفاده کنند.

افرادی که به پیرسینگ بیش از حد مبتلا هستند ممکن است از این رفتار برای کنترل احساسات خود استفاده کنند. آنها ممکن است احساس اضطراب، افسردگی یا تنهایی کنند و پیرسینگ به آنها کمک می کند تا این احساسات را سرکوب کنند.

همچنین پیشنهاد می شود به مقاله بدریخت انگاری مراجعه فرمایید. پیرسینگ بیش از حد همچنین می تواند منجر به عوارض جسمی شود. سوراخ کردن نقاط مختلف بدن می تواند باعث عفونت، درد و سایر مشکلات شود.

اگر نگران هستید که شما یا یکی از عزیزانتان به پیرسینگ بیش از حد مبتلا هستید، مهم است که با یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا علل رفتار خود را درک کنید و گزینه های درمانی را بررسی کنید.

این یافته‌ها و تفاسیر، به ویژه با توجه به مطالعات انجام شده بر روی نمونه‌های مختلف، دارای اعتبار می‌باشند. اغلب شاهد جوانانی بوده‌ایم که در تصاویر خود غرق شده‌اند؛ تصاویری که هم ممکن است عاشقانه باشند (مانند تصاویر از رزها، پروانه‌ها و قلب‌ها) و هم ترسناک (نمادهایی چون اسکلت‌ها، شیاطین و آتش). از خود پرسیده‌ایم که در ذهن این افراد چه افکار و احساساتی رخ می‌دهد، و آیا واقعاً درون آنها چیزی وجود دارد؟ همچنین، پیشامدهایی را مشاهده کرده‌ایم که افراد با انجام جراحی‌های پلاستیک، ظاهر خود را به شدت تغییر داده‌اند؛ به عنوان مثال، چشمان خود را به شکل گربه‌ای درآورده، گوش‌هایشان را به‌صورت نوک‌تیز تغییر داده و حتی دندان‌هایشان را تیزتر و به شکل مثلثی درآورده‌اند تا به طرزی که شبیه به نمادهای شرارت و شیطانی مشهور شوند.

آیا تمامی این نمونه‌ها مثالی از عمل خودزنی هستند؟ به ویژه در خصوص پیرسینگ‌های متعددی که در بینی، زبان، ناف، گوش، پلک، نوک سینه، اعضای تناسلی و هر نقطه دیگری از بدن انجام می‌شود؟ این تمامی موارد، تا حدی، وابسته به محل تزریق سوزن و ابزار سوراخ‌کردن در داخل بدن و همچنین مدت زمان تماس با این ابزارهای دردناک هستند. این اقدامات می‌توانند باعث تغییرات ظاهری در نقاط مختلف بدن شوند و بسته به محدوده‌ای که تحت تأثیر قرار می‌گیرند، اثرات متفاوتی ایجاد کنند.

اعتیاد به پیرسینگ می‌تواند دلایل فیزیکی مختلفی داشته باشد که می‌توان آنها را به عمق تحلیل کرد. زمانی که بدن شما با درد شدید جسمی، به خصوص در مواقع استرس و درد، مواجه می‌شود، مغز به طور خودکار اندورفین را آزاد می‌کند.

اندورفین‌ها به عنوان سپر طبیعی بدن در مقابل درد شناخته می‌شوند. وقتی که بدن در معرض درد قرار می‌گیرد، اندورفین‌ها به سلول‌های مغزی متصل شده و با آنها تعامل برقرار می‌کنند. به این ترتیب، اندورفین‌ها همچنان که مواد مخدری مثل مورفین و دیگر مسکن‌ها عمل می‌کنند، در کاهش درد و ایجاد احساس راحتی تأثیر دارند.

به همین دلیل، پس از تجربه درد ناشی از عمل پیرسینگ یا تتو، افراد اغلب حس سرخوشی و آرامش را تجربه می‌کنند. این احساسات مثبت پس از تجربه درد، باعث می‌شوند که برخی از افراد به دنبال تجربه مکرر این فرآیند باشند. این عملکرد اندورفین‌ها به عنوان تعویضی طبیعی برای تجربه‌های مخدر، به ویژه در مواردی که از طریق تغییرات ظاهری بدن به وجود می‌آید، می‌تواند به تشدید تمایلات به اعتیاد وابسته شود.

توضیح روانشناسی انجام پیرسینگ و تتو

پیوستگی به این عادت و اعتماد به اعتیاد به پیرسینگ ممکن است نشانه‌ای از ریسک بالقوه برای سلامت روان باشد که نیازمند بررسی دقیق تر می‌باشد. تحقیقات نشان داده‌اند که داشتن هفت پیرسینگ یا تاتو به اضافه، می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های رفتاری و اختلالات روانی را افزایش دهد. به‌ویژه در دانش‌آموزان دبیرستانی، اعتیاد به پیرسینگ ممکن است به عنوان نشانه‌ای از افکار خودکشی یا افسردگی در نظر گرفته شود.

مطالعات مختلفی که توسط سازمان‌های جهانی بهداشت روان انجام شده‌اند، تاتو و پیرسینگ را با رفتارهای خطرناک و گاهاً حتی مرگبار همچون اختلالات تغذیه، مصرف مواد مخدر، افسردگی و انزوای اجتماعی در ارتباط قرار داده‌اند. این ارتباط‌ها نشان می‌دهند که اعتیاد به پیرسینگ می‌تواند به طور غیرمستقیم به تشدید مشکلات روانی و رفتارهای غیرسالم منجر شود. از این رو، توجه به این مسائل و ایجاد آگاهی در جامعه درباره احتمالات و پیامدهای رفتارهای مشابه ضروری است.

بنابراین، تنها آزادی اندورفین و لذت موقتی که از آن به دست می‌آید، دلیل اصلی اعتیاد به پیرسینگ و تاتو نیست. علاوه بر این، اختلال بدریخت‌انگاری بدن می‌تواند یکی از عوامل تمایل به انجام تاتو و پیرسینگ‌های متعدد باشد. در این اختلال، فرد به طور مداوم درباره شکل بدن و ظاهر خود تردید دارد. این وضعیت منجر به اعتقاداتی می‌شود که بخشی از بدنش بی‌جذابیت است. افراد مبتلا به این اختلال، بسیاری از زمان را صرف تمرکز بر روی جزئیاتی می‌کنند که به نظرشان نقص دارد.

آنها ساعت‌ها در طول روز به بررسی، تغییر شکل، پوشش دادن، پنهان کردن و تردید در مورد ظاهر خود مشغول هستند. این افراد به جزئیاتی اهمیت می‌دهند که برای اکثر افراد به این اندازه مهم نیست. این اختلال ممکن است منجر به تمایل فرد به انجام جراحی‌های زیبایی متعدد و تغییر شکل بدن شود، که در برخی موارد می‌تواند سلامت و حتی جان بیمار را به خطر بیاندازد. به‌عبارت دیگر، تأثیرات این اختلال بر روی سلامت روان و جسمی فرد می‌تواند جدی باشد.

لطفاً به‌خاطر داشته باشید که در اینجا ما درباره اعتیاد به مواد مخدر حرف نمی‌زنیم، بلکه به نوعی وسواس جبری اشاره داریم. این وسواس به معنای اجباری شدن به انجام رفتارهایی مانند تغییر شکل ظاهر بدن است که فرد نمی‌تواند به طور آگاهانه کنترل کند و باعث اختلال در زندگی اجتماعی، سلامتی و روابط شخصی او می‌شود.

درصورتی‌که این رفتارها به اندازه‌ای تداخل‌زا باشند که علاوه بر این‌که غیرقابل کنترل باشند، تأثیر منفی بر زندگی اجتماعی و روحی فرد داشته باشند، روانشناسان ممکن است این وضعیت را به‌عنوان اعتیاد در نظر بگیرند. در این مرحله، بحث درباره لذت‌بردن از عمل پیرسینگ دیگر مطرح نمی‌شود، بلکه ما با نوعی وسواس فکری سروکار داریم که فرد را به اجبار انجام رفتارهای خاص تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اصلاح و تغییر شکل بدن در بسیاری از موارد به‌صورت اعتیاد تلقی نمی‌شود. با این‌حال، اگر به‌طور مداوم به انجام پیرسینگ و تاتو بر روی بدن خود فکر می‌کنید و احساس می‌کنید که نمی‌توانید از این رفتار جلوگیری کنید و این نیاز به طور منفی بر زندگی شما تأثیر گذاشته است، احتمالاً دچار اعتیاد به پیرسینگ شده‌اید و به یک متخصص روانشناس یا مشاور نیاز دارید. در این موارد، تجربه‌ها و نیازهایتان به یک نقطه‌ای رسیده‌اند که ممکن است به طور مضر بر زندگی روزمره‌تان تأثیر بگذارد و بهتر است به‌جستجوی کمک حرفه‌ای بپردازید.