کارگاه آموزش تاریخ ادبیات فرانسه به صورت کامل

در این بخش از فروشگاه برنا اندیشان تصمیم داریم تا یکی دیگر از کارگاه های آموزشی ادبیات با عنوان کارگاه آموزش تاریخ ادبیات فرانسه به صورت کامل را در اختیار تمامی علاقه مندان به تاریخ ادبیات فرانسه و جهان قرار دهیم.

کارگاه آموزش تاریخ ادبیات فرانسه به صورت کامل

در کارگاه آموزش تاریخ ادبیات فرانسه به صورت کامل به صورت کامل با ادبیات و تاریخ ادبیات کشور فرانسه آشنا شده و همچنین آثار ادبی آن به همراه سبک های ادبی نیز بررسی خواهد شد.

آشنایی با تاریخ ادبیات فرانسه

ادبیات فرانسه ممکن است دو معنا داشته باشد

• ادبیاتی که فرانسویان نوشته باشند
• ادبیاتی که به زبان فرانسه نوشته شده باشد

آثار نوشته شده به زبان فرانسه توسط شهروندان کشورهایی مانند بلژیک، کانادا، سوییس، مراکش، الجزایر و سنگال با عنوان ادبیات فرانکوفون شناخته می‌شوند. طبق داده‌های موجود در سال ۲۰۰۶، نویسندگان فرانسوی‌زبان بیش از هر ملیت دیگری جایزه ادبی نوبل را از آن خود کرده‌اند.

فرانسه کشوری است که نامش در تاریخ، بیش از هر چیز، تداعی‌کنندۀ دو چیز است: استعمارِ قارۀ سیاه و نوآوری در هنر و ادبیات. در بررسی جریان‌های ادبی و موج‌های هنری، می‌توان گفت بسیاری از آن‌ها، ریشه در خاک فرانسه دارد و تاکنون نویسندگان فرانسوی بیشترین سهم را در دریافت جایزۀ نوبل ادبی داشته‌اند. همچنین نخستین جایزۀ نوبل ادبیات جهان نیز به کشور فرانسه تعلق گرفته است.

پیشنهاد ویژه : کارگاه آموزش جامع آشنایی با ادبیات جهان

فرانسه سرزمین انقلاب‌ها نیز هست و در میان این انقلاب‌ها، انقلاب کبیر فرانسه در سال ۱۷۸۹، عصر نویی را در تاریخ این کشور و حتی جهان رقم زد که تأثیرات گوناگون آن در عرصۀ جهانی، کم‌نظیر است. سران انقلاب کبیر فرانسه، دانتون و روبسپیر بودند، اما به محض پیروزی انقلابیون، آن‌ها دست به قلع و قمع خشونت‌آمیز مخالفان داخلی خود زدند. این دوران، یکی از سیاه‌ترین دوران تاریخی این سرزمین است که به عصر ترور یا وحشت مشهور شده است.

اما فرانسه در زمینۀ ادبیات، یکی از سرآمدترین کشورهاست. تعدد نویسندگان درجه یک و آثار ماندگار ادبی در چهارچوب مرزهای این کشور، از ادبیاتِ این کشور دریچۀ پر افتخاری در طول تاریخ بر جای گذاشته است. شخصیت‌های ماندگاری چون پرین، در رمان بیادماندنی هکتور مالو، یعنی باخانمان، ژان والژان در اثر ماندگار ویکتور هوگو یعنی بینوایان، گوریو در رمان فوق‌العادۀ بالزاک یعنی باباگوریو و کنت مونت کریستو شخصیت خلق‌شده به‌دست الکساندر دوما شماری از این شخصیت‌ها هستند.

اینکه نخستین جایزۀ نوبل ادبی در طول تاریخ به فرانسوی‌ها رسیده است نیز گویای نبوغ نویسندگان این کشور است. سولی پرودوم در سال ۱۹۰۱ نخستین جایزۀ نوبل ادبی را از آن خود کرد و این اتفاق برای فرانسوی‌ها خوش‌یمن بود، زیرا در سال‌های بعد، نویسندگانی چون آناتول فرانس، روژه مارتن دوگار، فرانسوا موریاک، رومن رولان، آلبر کامو و… نیز موفق شدند نوبل ادبی را از آن خود کنند.

ادبیات فرانسه سرچشمه‌ای است که گویا مبداء آن خشک‌ناشدنی است. در نسلی متفاوت با نسل طلایی نویسندگان فرانسوی، نام‌هایی چون ژوئل اگلوف، یاسمینا رضا، ژان ژنه، سلین، ناتالی ساروت، ژرژ ساند مشاهده می‌شوند.

پیدایش مکاتب ادبی گوناگون در قرن بیستم نیز از دیگر مراحل حیات ادبی این کشور است. مکاتبی همچون سوررئالیسم با نویسندگانی همچون آندره برتون و پل الوار و اگزیستانسیالیسم با نویسندگانی همچون ژان پل سارتر و آلبر کامو، دو رخداد مهم‌اند. همچنین ظهور پدیدۀ رمان نو با نویسندۀ پیشرویی چون آلن روب گریه و بعدها دوراس و ژان اشنوز از دیگر نوآوری‌های ادبی در خاک این سرزمین است.

در لیست ده گانۀ آثار بزرگ ادبی به انتخاب منتقدان نیز معمولاً بسیاری از آثار فرانسوی‌زبان مشاهده می‌شود. یکی از آثار همیشه محبوب منتقدان، اثری است با عنوان «در جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته». در جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته، رمان سترگ مارسل پروست است که مفاهیمی همچون خاطره، تاریخ، عشق و زندگی را در هم می‌آمیزد. این رمان ۷ جلدی، رکورددار گینس طولانی‌ترین رمان نیز هست.

ادبیات فرانسه در قرن 20 از بحران های تاریخی، سیاسی، اخلاقی و هنری گوناگون تاثیر پذیرفته است. یکی از مکتب های ادبی مهم این قرن «سورئالیسم» است که در حقیقت نوعی دگرگونی در حوزه ی شعر به شمار می آید. از نویسندگان این مکتب می توان «پل الوار» و «آندره بروتون» را نام برد.

مکتب دیگر ادبی این قرن «اگزیستانسیالیسم» است که از پیشروان آن می توان به«ژان پل سارتر» اشاره کرد. از دیگر نویسندگان معروف این قرن می توان«لویی فردینان سلین» را بر شمرد که در شیوه روایت داستان نوعی دگرگونی پدید آورد و زبان نوشتار را به زبان کوچه و بازار نزدیک کرد. همچنین شاهد پیدایش «رمان نو» با « الن رب گریه» هستیم.

این سبک در ابتدا بسیار مورد توجه قرار نگرفت، اما بعد ها نویسندگان بسیاری از جمله «ژان اشنوز» و «دوراس» از آن تاثیر پذیرفتند. پس از آن شاهد پیدایش »تئاتر پوچ گرایانه« با سردمدارانی از جمله « بکت» و «یونسکو» هستیم. می توان گفت که پس از «رمان نو» مکتب ادبی به معنای خاص کلمه شکل نگرفت و بیشتر سبک ها و جریان های به وجود آمده بیشتر به عنوان یک مجموعه ایده قلمداد می شدند.