پدوفیلی: تشخیص و درمان این اختلال روانی

پدوفیلی یکی از اختلالات جنسی و روانی است که به یک کشش جنسی مستمر نسبت به کودکان نابالغ اشاره دارد. این اختلال به عنوان یک نوع از پارافیلیا شناخته می‌شود. در این حالت، فرد در وضعیتی قرار می‌گیرد که عمدتاً به دیگران آسیب می‌زند و برانگیختگی و اشباع جنسی خود را به وسیله اعمال نادرست نسبت به کودکان تجربه می‌کند. در این بخش از مجله علمی برنا اندیشان تصمیم داریم تا مقاله ای جامع در رابطه با اختلال پدوفیلی را در اختیار شما افراد علاقه مند به روانشناسی قرار دهیم..

اختلال پدوفیلی

تعریف دقیق پدوفیلی شامل “تخیلات مکرر، شدید و تحریک‌کننده و یا رفتارهای مرتبط با فعالیت جنسی نسبت به یک کودک یا کودکان نابالغ – عموماً 13 سال یا کمتر – در یک دوره حداقل شش ماهه” می‌شود. بعضی از پدوفیل‌ها فقط به دختران جذب می‌شوند، بعضی دیگر تمایل دارند فقط با پسران ارتباط جنسی داشته باشند، و بعضی دیگر ممکن است به هر دو جنس تجاوز کنند. همچنین برخی از افراد پدوفیل توانایی انجام رفتارهای نامناسب نسبت به کودکان و نوجوانان و یا بزرگ‌ترها را داشته باشند.

پیشنهاد می شود به کارگاه روانشناسی تربیت جنسی کودکان مراجعه فرمایید. اختلالات پدوفیلیا می‌تواند در افرادی که تمایل به افشای این تمایل دارند یا افرادی که هرگونه کشش جنسی نسبت به کودکان را انکار می‌کنند، تشخیص داده شود. اما برای تشخیص این اختلال، باید وجود شواهد عینی آن در فرد مشخص شود. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است به دو روش عمل کنند: یا بر اساس میل جنسی خود به کودکان آسیبی وارد کنند و ارتباط جنسی با آنها داشته باشند، یا در نتیجه هوس‌ها و خیالات خود، با مشکلات بین فردی قابل توجهی روبرو شوند.

بنابراین، برای تشخیص اختلال پدوفیلی، لازم است که دو معیار زیر را مشخص کنیم:

1. وجود تمایل جنسی پدوفیلیک در فرد: یعنی فرد واقعاً به کودکان جنسیتی جذابیت و کشش دارد.

2. وقوع اقدامات مخرب یا آزاری نسبت به کودکان: به این معنا که فرد به عملیاتی نادرست نسبت به کودکان می‌پردازد.

بدون وجود هر دو این معیارها، تشخیص اختلال پدوفیلی در فردی که فقط دارای تمایلات جنسی پدوفیلیک هستند، ممکن نیست.

اطلاعات دقیقی درباره شیوع اختلال پدوفیلی بسیار محدود است، زیرا تنها بخاطر نگرانی‌ها و ترس‌های اجتماعی، افراد مبتلا به این اختلال به‌راحتی تشخیص داده نمی‌شوند. اختلال پدوفیلی در جامعه به اندازه کافی پنهان می‌ماند. تخمین زده می‌شود که این اختلال در میان 1 تا 5 درصد از مردان وجود دارد، اگرچه میزان دقیق آن متغیر است. اگر زنان مبتلا به این اختلال وجود داشته باشند، تعداد آنها بسیار کمتر است و تحقیقات نشان می‌دهد که تنها یک بخش اندک از زنان این اختلال را تجربه می‌کنند.

افراد مبتلا به پدوفیلی اغلب افرادی را به عنوان هدف خود انتخاب می‌کنند که معمولاً در خانواده، دوستان، یا بستگانشان هستند. اقدامات پدوفیلیک متنوعی دارند و ممکن است شامل مواردی نظیر نگاه کردن به کودک، باز کردن لباس‌ها و لمس کردن بدن کودک باشد. اما بیشترین بخش از این اقدامات شامل روابط جنسی دهانی یا لمس اعضای تناسلی کودک یا اجبار او به لمس بدن فرد پدوفیلیک است.

تحقیقات نشان می‌دهد که کودکانی که احساس بی‌توجهی یا تنهایی می‌کنند، بیشتر احتمال سوء استفاده جنسی را تجربه می‌کنند. این مسئله نشان می‌دهد که آگاهی از علائم نشانگان مختلف سوء استفاده جنسی در کودکان و جلب حمایت و مراقبت از آنها از اهمیت بسیاری برخوردار است.

پدوفیلیا یک واقعیت جهانی است که در تمام نقاط جهان و در تمام طبقات اجتماعی و فرهنگی وجود دارد، بدون اعتبارسنجی از جنسیت، تحصیلات یا دین. واقعیتی که باید در نظر گرفته شود این است که وجود پدوفیلیا تنها به دلیل عدم صحبت‌کردن درباره آن نمی‌تواند انکار شود. با این حال، هیچ کس اختیاری در انتخاب بودن پدوفیل ندارد و باید توجه داشت که بیشتر افرادی که به پدوفیلی مبتلا هستند، هرگز به کودکان آزار نمی‌رسانند.

برای تشخیص اختلال پدوفیلی، باید به علائم و نشانگان زیر توجه کرد، به عنوان کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) نیز اشاره می‌شود.

تشخیص اختلال پدوفیلی متضمن داشتن تخیلات، امیال یا رفتارهای جنسی مکرر و شدید نسبت به یک کودک نابالغ است، که عموماً سن این کودکان 13 سال یا کمتر است، و این تمایلات جنسی به مدت حداقل 6 ماه پایدار باشند. این تمایلات جنسی باید به حدی قوی و پیش‌آمده باشند که باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجهی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه‌های دیگر مهم زندگی فرد شوند.

فرد مبتلا به این اختلال باید حداقل 16 سال داشته باشد یا حداقل 5 سال از سن کودکی که با او رفتار جنسی دارد، بزرگتر باشد.

به علاوه، در تشخیص اختلال پدوفیلی، باید مشخص شود که آیا فرد تنها به کودکان جنسیتی معین جذب می‌شود یا به انواع مختلف کودکان، چه پسر و چه دختر، تمایل دارد. همچنین این مهم است که آیا تمایلات جنسی به کودکانی از خانواده فرد محدود می‌شود یا نه.

تشخیص اختلال پدوفیلی با چالش‌های زیادی روبرو است. اغلب افراد مبتلا به این اختلال به طور داوطلبانه به کمک و درمان نیاز ندارند و عموماً نیاز به مشورت و درمان تحت تصمیم دادگاه دارند.

پدوفیلی به چه دلایلی ایجاد می شود؟

به علت عدم دسترسی به دقیق‌ترین دلایل و زمینه‌های بروز پدوفیلی در افراد، با این حال، تحقیقات انجام‌شده در این زمینه برخی عوامل مشترک را در میان افراد مبتلا نشان داده‌اند. این عوامل شامل موارد زیر هستند که به عنوان مهم‌ترین عوامل مطرح می‌شوند:

1. ژنتیک: مطالعات نشان داده‌اند که ژنتیک ممکن است نقشی در بروز پدوفیلی داشته باشد و برخی افراد به علت عوامل ژنتیکی در معرض بیشترین خطر قرار گیرند.

2. تفاوت در ساختار مغز: تحقیقات بر روی ساختار مغز نشان داده‌اند که تفاوت‌هایی در مغز افراد مبتلا به پدوفیلی ممکن است وجود داشته باشد که به علت عوامل مختلفی از جمله پردازش اطلاعات جنسی می‌توانند ظاهر شوند.

3. هورمون‌ها: نقش هورمون‌ها در رفتارهای جنسی و تمایلات جنسی افراد مورد بررسی قرار گرفته است و تغییرات در سطوح هورمونی ممکن است بر بروز پدوفیلی تأثیرگذار باشند.

4. تفاوت‌های رشدی: تجربیات و تجربه‌های دوران کودکی افراد ممکن است نقشی در شکل‌گیری تمایلات جنسی غیرعادی داشته باشند.

در هر صورت، تاکنون هنوز دقیق‌ترین علل و زمینه‌های بروز پدوفیلی در افراد را نمی‌توان به صورت کامل تشخیص داد، ولی تحقیقات در حال ادامه است تا بهترین شناخت از این پدیده را ارائه دهد.

بر اساس یک مطالعه انجام‌شده در سال 2015، برخی عوامل خاص نیز به پدوفیلی مرتبط می‌شوند. این عوامل عبارتند از:

1. نسبت ابتلا به اختلال پدوفیلی بین مردان و زنان: این مطالعه نشان داد که احتمال ابتلا به اختلال پدوفیلی در مردان بیشتر از زنان است.

2. ارتباط با اختلال شخصیت ضد اجتماعی: برخی از افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است با معیارهای تشخیصی اختلال پدوفیلی تطابق داشته باشند.

توجه به این نکته ضرور است که بسیاری از مطالعات تاکنون تنها افرادی را مورد بررسی قرار داده‌اند که رفتارهای پدوفیلیا را انجام داده‌اند و در نتیجه به عنوان متهمان در سیستم حقوقی قرار گرفته‌اند. به همین دلیل، تحقیقاتی در زمینه افراد مبتلا به پدوفیلی که بر اساس افکار خود به عمل نمی‌پردازند هنوز محدود است. این امر نشان می‌دهد که تحقیقات انجام‌شده ممکن است همچنان نمایانگر دیدگاه‌های نادرست درباره افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی باشد.

ژنتیک و اپی ژنتیک چه نقشی در پدوفیلی دارد؟

یک مقاله تئوری منتشر شده در سال 2021 به احتمال ایجاد اختلال پدوفیلی در خانواده‌ها توجه کرده است، اما تأثیر عوامل محیطی مانند سوء استفاده در دوران کودکی را در این بررسی در نظر نگرفته است. از سوی دیگر، یک مطالعه دیگر انجام‌شده در سال 2015 نیز اشاره کرده که این اختلال ممکن است به وراثت برگردد. با این حال، این مطالعه نشان داده است که اختلال پدوفیلی حداقل دو برابر کمتر از بسیاری از بیماری‌های روانی دیگر قابل وراثت است. به عبارت دیگر، کارشناسان تأکید می‌کنند که در ایجاد اختلال پدوفیلی، تأثیر عواملی مانند رشد و تربیت از ژن‌ها قوی‌تر است.

پیشنهاد می شود به مقاله بی دی اس ام چیست مراجعه فرمایید. اپی‌ژنتیک، که به عبارتی روشی است که محیط زندگی بر روی ژن‌های فرد تأثیر می‌گذارد، ممکن است در اختلال پدوفیلی نقش داشته باشد. دلیل این امکان این است که جنبه‌های رشد مغز و جنسی ممکن است به اپی‌ژنتیک مرتبط باشند.

یک مطالعه انجام‌شده در سال 2022 نشان داد که تغییرات اپی‌ژنتیک می‌توانند بر روی ژن‌های مرتبط با سیستم سروتونین تأثیرگذار باشند که سروتونین یک ماده شیمیایی مغزی و انتقال‌دهنده عصبی است و نقش مهمی در تنظیم رفتار و عملکرد بدن ایفا می‌کند.

یک مطالعه دیگر انجام‌شده در سال 2021 نشان داد که سطوح پایین سروتونین ممکن است با تکانشگری و پرخاشگری مرتبط باشد. با این حال، نیاز به تحقیقات بیشتری داریم تا ارتباط بین این تغییرات اپی‌ژنتیک و پدوفیلی را تأیید کنیم.

به هر حال، سوال اینکه آیا افراد مبتلا به پدوفیلیا به دنیا می‌آیند یا این اختلال می‌تواند نتیجه تأثیر محیط اطراف آن‌ها باشد، همچنان یکی از مسائل مورد تحقیق و مطالعه است. تمایلات پدوفیلیک عمدتاً در دوران نوجوانی یا قبل از آن ظاهر می‌شوند، زمانی که تمایلات جنسی فرد شکل می‌گیرد و بنابراین نمی‌توان به پیش‌بینی و تشخیص آن پیش از این زمان پرداخت.

تفاوت در مغز افراد پدوفیلی

بر اساس پژوهش‌های انجام‌شده در سال 2015، نشان داده شده است که تفاوت‌های مغزی ممکن است در پدوفیلیا یا اختلال پدوفیلی نقش داشته باشند.

تفاوت در لوب پیشانی

تفاوت‌های موجود در عملکرد لوب پیشانی مغز می‌توانند در اختلال پدوفیلی تأثیرگذار باشند. لوب پیشانی مغز شامل بخش‌هایی است که کنترل تکانه‌ها و رفتارهای جنسی را تنظیم می‌کنند. بر اساس تحقیقات انجام‌شده، تفاوت‌های موجود در عملکرد لوب پیشانی می‌توانند به شدت با افکار پدوفیلیک مرتبط باشند.

تفاوت در لوب گیجگاهی

تفاوت‌های موجود در لوب گیجگاهی مغز نیز با افزایش علایق جنسی غیرمعمول و رفتارهای مرتبط با پدوفیلی در ارتباط قرار می‌گیرند. در یک مطالعه انجام‌شده در سال 2013، به ویژه به حجم کمتر آمیگدال، که بخشی از لوب گیجگاهی مغز و مسئول پردازش احساسات است، اشاره شده است. کارشناسان در تحقیقات انجام‌شده در سال 2015 نیز پیشنهاد داده‌اند که این تفاوت‌ها در لوب گیجگاهی می‌توانند به شدت با جذب کودکان و جذابیت نادرست به آنها مرتبط باشند.

تحقیقات انجام‌شده در سال 2015 ارتباطی بین تفاوت‌های موجود در ماده سفید مغز و اختلال پدوفیلی را مشخص کرد. به طور خاص، مشخص شد که ماده سفید مغز آسیب‌دیده یا ناکارآمد به پدوفیلی مرتبط بوده است، در حالی که ماده خاکستری مغز در این ارتباط تأثیری نداشته است.

هورمون ها چه نقشی در اختلال پدوفیلی دارند؟

یک مطالعه انجام‌شده در سال 2020، ارتباط بیشتر قرار گرفتن جنین در معرض آندروژن‌ها یا هورمون‌های جنسی مردانه را با اختلال پدوفیلی مشخص کرده است. به ویژه، این تحقیق نشان داد که سطوح بالای هورمون تستوسترون ممکن است این تأثیر را داشته باشند.

افزایش در معرض قرار گرفتن به سطوح بالای تستوسترون همچنین می‌تواند حجم بخش‌های مختلف مغز را به نحوی تغییر دهد که ممکن است احتمال پدوفیلی را افزایش دهد. برخی تحقیقات فیزیولوژیکی به بررسی احتمالی رابطه بین هورمون‌ها و رفتار، به ویژه در ارتباط با نقش پرخاشگری و هورمون‌های جنسی مردانه پرداخته‌اند.

مشکلات رشدی در اختلال پدوفیلی

یک تحقیق انجام‌شده در سال 2020 ریشه‌های رشدی اختلال پدوفیلی را با شرایط عصبی رشدی مانند اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی (ADHD) و اختلال طیف اوتیسم (ASD) در ارتباط قرار داد. این تحقیق نشان داد که افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی ممکن است دارای ضریب هوشی (IQ) کمتری باشند و همچنین تفاوت بیشتری در طول انگشت دوم و چهارم آن‌ها نسبت به افراد دیگر داشته باشند.

این ویژگی‌ها ممکن است نمایانگر مشکلات رشد باشند. همچنین، افراد مبتلا به اختلال پدوفیلیک ممکن است نسبت به بقیه افراد دارای میزان چپ‌دستی بالاتری باشند، که نیز یکی از ویژگی‌های مرتبط با برخی مشکلات رشد است.

آسیب به ناحیه سر یا مغز

عوامل محیطی، به ویژه آسیب‌های سر و مغز، ممکن است در پیدایش پدوفیلیا نقش داشته باشند. یک مطالعه انجام‌شده در سال 2015 گزارش می‌دهد که مردان مبتلا به اختلال پدوفیلی که قبل از سن 13 سالگی صدمات جدی سری داشته‌اند، دو برابر بیشتر از معمول تجربه کرده‌اند.

همچنین، بر اساس یک مقاله تئوری در سال 2021، آسیب‌های مغزی ناشی از تومورها یا سکته مغزی ممکن است با موارد سوء استفاده از پدوفیلی مرتبط باشند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا آسیب مغزی به تنهایی باعث پدوفیلی می‌شود یا فقط به عنوان یکی از عوامل موثر در این رفتار عمل می‌کند.

نگاهی به تاریخچه کودک آزاری

یکی از نظریات در زمینه پدوفیلی ادعا می‌کند که شرایط اجتماعی و محیطی نیز ممکن است در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند. این شرایط می‌توانند به صورت کودک آزاری نیز باشند، به عنوان مثال، افراد قرار گرفتن در معرض مواد پورنوگرافی، مکالمات نامناسب جنسی، سوء استفاده جنسی فیزیکی و موارد مشابه. یک مطالعه انجام‌شده در سال 2020 نشان داد که ارتباط قوی بین سوء استفاده جنسی در دوران کودکی و علاقه به پدوفیلی در آینده وجود دارد.

این نتایج نشان می‌دهند که تجربیات سوء استفاده در گذشته می‌توانند تأثیر منفی بر توانایی فرد در برقراری ارتباط‌های جنسی سالم دوجانبه بگذارند و باعث شوند که به روش‌های اجباری و عیانی برای برقراری ارتباط متکی شوند.

علاوه بر آزار جنسی، یک مطالعه دیگر نشان می‌دهد که ارتباطی بین سوء استفاده عاطفی در دوران کودکی و اختلال پدوفیلی وجود دارد. به طور کلی، شواهد نشان می‌دهند که در افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی، تجربه تروماهای دوران کودکی، به ویژه ترومای جنسی، بالاتر از متوسط است.

با این حال، نادرست است که یک عامل منفرد بتواند به تنهایی باعث ایجاد اختلال پدوفیلی شود. به عبارت دیگر، عوامل مختلفی به صورت پیچیده با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا به وجود این اختلال بیانجامد. به عنوان مثال، سابقه سوء استفاده در دوران کودکی یا تأثیر هورمون‌های خاص در دوران جنینی ممکن است با ایجاد تغییرات در ژن‌های مرتبط با پدوفیلی از طریق فرآیند اپی‌ژنتیکی، در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند.

اگر فکر می‌کنید ممکن است به اختلال پدوفیلی مبتلا باشید، به خاطر داشته باشید که این به این معنا نیست که عمل به افکار شما غیرقابل اجتناب است. درخواست کمک برای درمان اختلال پدوفیلی می‌تواند یک گام مهم و مسئولانه باشد، زیرا افرادی که بر اساس افکار خود عمل کرده‌اند در بسیاری از مواقع نیاز به حمایت حرفه‌ای دارند. با این حال، گزینه‌های درمانی وجود دارند و اصلاً نباید شرم‌آور باشد که به دنبال حمایت حرفه‌ای برای مدیریت افکار یا خواسته‌هایی باشید که اگر عمل نشود، ممکن است به شما و دیگران آسیب برسانند.

درمان اختلال پدوفیلی

درمان اختلال پدوفیلی ممکن است شامل روش‌های درمانی رفتاری و مصرف داروها باشد. این درمان‌ها می‌توانند در کاهش و کنترل امیال و تأثیر آن‌ها بر رفتار فرد مؤثر باشند. با این حال، باید به یاد داشت که اختلال پدوفیلی اغلب یک بیماری مزمن و مادام‌العمری است و به‌طور کامل قابل درمان نیست.

درمان‌های شناختی نیز شامل دو رویکرد اصلی به نام بازسازی تحریفات شناختی و آموزش همدلی می‌شوند. در بازسازی تحریفات شناختی، اقدام به اصلاح افکار پدوفیلیک می‌شود که فرد ممکن است در آن به فکر و اندیشه پیرامون فعالیت‌های نامناسب بپردازد.

از طرف دیگر، آموزش همدلی به فرد کمک می‌کند تا دیدگاه قربانی و نگرانی‌های آن را درک کند و بهترین شیوه برای کمک به قربانیان در فرآیند بازسازی و شفای آن‌ها را متوجه شود. به علاوه، درمان‌های شناختی ممکن است از رویکردهای شرطی‌سازی مثبت نیز بهره‌برداری کنند، که در آن تمرکز بر روی آموزش مهارت‌های اجتماعی و به کارگیری رفتارهای جایگزین و مناسب‌تر برای جلب نیازها و تنظیم امیال منفی قرار دارد.

تحقیقات برخی نشان می‌دهد که مجرمان جنسی تمایل به تکرار جرم ندارند. به بیان دیگر، نرخ تکرار جرایم جنسی کمتر از سایر انواع جرائم جدی است، و تنها حدود 3 درصد از افرادی که کودکان را آزار داده‌اند، در عرض سه سال پس از آزادی از زندان به جرم جنسی دیگری پرداخته‌اند. تجزیه و تحلیل متاآنالیز نیز صدها مطالعه را مورد بررسی قرار داده و تایید می‌کند که معمولاً مجرمان جنسی پس از کشف و مجازات، تجاوز جنسی را تکرار نمی‌کنند.

این نکته باید در نظر گرفته شود که همه مجرمان جنسی که به کودکان آسیب می‌رسانند، اختلال پدوفیلی ندارند. در واقع، تنها حدود 40 تا 50 درصد از مجرمان جنسی محکوم شده، معیارهای تشخیصی اختلال پدوفیلی را دارند که به کودکان تجاوز جنسی کرده‌اند.

اگرچه درمان می‌تواند به افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی کمک کند تا در برابر تمایلات نسبت به کودکان مقاومت کنند، اما بسیاری از آن‌ها به دلیل خطرات و عواقب قانونی، مانند قوانین گزارش اجباری برای متخصصان و درمانگران، ترجیح می‌دهند به دنبال کمک روانشناسانه نباشند.

اگرچه تغییر تخیلات جنسی طولانی مدت در مورد کودکان دشوار است و تعیین پیش‌آگهی کاهش میل به دوستی با کودکان ممکن است دشواری‌هایی داشته باشد، اما پزشکان می‌توانند با کمک به کاهش شدت خیال‌پردازی‌ها، راهبردهای مقابله‌ای را توسعه دهند. روان‌درمانی پویا، تکنیک‌های رفتاری و درمان‌های دارویی، همگی می‌توانند مفید باشند، اما نگه‌داری مادام‌العمر ممکن است رویکردی عملی‌تر و واقع‌بینانه‌تر باشد.

سوالات متداول

نوشته قبلی

جرموفوبیا: درمان اختلال ترس از آلودگی

نوشته بعدی

بیماری مالیخولیا: علائم، علت‌ها، و درمان