فیلم آموزش وینگ چون به صورت تخصصی

در این قسمت از فروشگاه برنا اندیشان تصمیم داریم تا یکی دیگر از پکیج های آموزشی با عنوان فیلم آموزش وینگ چون و یادگیری تمامی فنون و تکنیک های آن را برای دانلود در اختیار شما کاربران محترم وب سایت برنا اندیشان و تمامی علاقه مندان به وینگ چون و هنرهای رزمی قرار دهیم.

فیلم آموزش وینگ چون و یادگیری تمامی فنون و تکنیک های آن

در فیلم آموزش وینگ چون و یادگیری تمامی فنون و تکنیک های آن شما علاقه مندان به هنرهای رزمی به صورت کامل با ورزش وینگ چون آشنا خواهید شد.

آشنایی با وینگ چون

وینگ چون که در زبان چینی به آن 咏春拳 گفته می شود یکی از سبک‌های ورزش رزمی چینی یعنی کونگ فو یا ووشو می‌باشد. این سبک دارای فلسفه ویژه و قدمت حدودا ۴۵۰ ساله است و بیشتر بر روی مبارزه به کمک ذهن، احساس، روح و جسم تأکید دارد.

این روش مبارزه که ابتدا به نام سئولیم تائو یا سئونیم تائو (به معنی روش ایده کوچک) معروف بود، ابتدا توسط استادان ارشد معبد شائولین طراحی و ایجاد شده بود، که بر خلاف سبک‌های دیگر شائولین بر اساس آناتومی بدن و قوانین ریاضی و اشکال هندسی برای حملات ساده، سریع و کاربردی و دفاع کردن توسط زاویه‌های خاص به خصوص زاویه ۴۵ درجه و گارد بر اساس خط مستقیم و عدد طلایی بود.

حمله به معبد توسط دولت چین و کشته شدن بسیاری شاگردان و استادان و همچنین نابودی معبد باعث شد که هر کدام از استادان باقی‌مانده در گوشه‌هایی از چین به‌طور مخفیانه زندگی کنند. در این میان یکی از استادان باقی مانده که راهبه خانمی به اسم انجی مویی بود، روش سئولیم کونگ فو خود را به دختری به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) با تغییراتی که بر اساس آناتومی زنانه و استفاده از نیرو و انرژی حریف بر علیه خودش بود، آموزش داد، که بعدها به نام سبک وینگ چون به شهرت رسید. مبارزاتی که توسط وینگ چون انجام می‌شد باعث شهرت او شد به‌طوری‌که افراد بسیاری برای مبارزه با او از نقاط دیگر به آنجا می‌آمدند.

خانم وینگ چون با شخصی به نام لئونگ بک چائو که تاجری به نام و مبارزی قوی بود -که البته با خانم وینگ چون مبارزه کرده بود و شکست هم خورده بود- ازدواج کرد. خانم وینگ چون تمامی آموخته‌های خود را به او یاد داد این سبک چند نسل بعد توسط استاد لئونگ جان که یکی از استادان معروف کونگ فو در زمان خود بود به شهرت رسید. از استاد لئونگ جان، به عنوان استاد بدون شکست یاد می‌شود. شهرت جهانی وینگ چون توسط استاد ایپ من و شاگردانش (ایپ چون، لومن کام، لئونگ تینگ و بروس لی) به اوج خود رسید.

ایپ من اولین فردی بود که به صورت عمومی آموزش وینگ چون را در هنگ کنگ آغاز کرد؛ و لئونگ تینگ دومی سیفو از سبک وینگ چون بود که به صورت عمومی این هنر را آموزش و در جهان گسترش داد در حال حاضر بیشتر مدرسان درجه یک وینگ چون از سیستم WT تبعیت دارند. حرکت دریک مسیر مستقیم، سرعت ضربات و تکنیک‌های مستقیم و ترکیبی و تلاش در جهت خنثی نمودن حملات حریف -بیشتر از اعمال نیرو برای ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگی‌های بارز این هنر محسوب می‌شود. حرکات دست در این سبک بیشتر است و جزو سبکهای جنوبی چین محسوب می‌شود. این سیستم برای اولین بار توسط سی فو فیروز قهرمانی در سال ۱۳۷۳ در ایران بنیانگذاری شد.

معرفی کامل ورزش وینگ چون

مهم‌ترین هدف وینگ چون واقع گرایی در سیستم دفاع شخصی است. به عبارت دیگر به جای آنکه وینگ چون بر روی تکنیک های مبارزه تاکید کند بیشتر بر روی اصول انرژی و مبارزه تاکید می کند.

ایده اصلی این است که زیر فشار و استرس مبارزه، غیرممکن است که فقط از «راهِ دیدن»، جهتِ دقیق و سرعتِ یک حمله را تشخیص داده و تصمیمی هوشمندانه با استفاده از روشی مؤثر در مقابل حمله حریف گرفت و باید بر حسِ لامسه و تماس‌ها با بدن تکیه کرد.

پیشنهاد ویژه : پکیج آموزش کامل فنون بروس لی

این تصمیم باید در زمانی کوتاه و قبل از فرودآمدنِ حملهٔ حریف گرفته شود. ترجیحاَ شخص باید بلافاصله حمله‌ای را مستقیماً و محتاطانه طراحی کند. این واکنش‌های غیرارادی است که تعیین می‌کند در صورتی که حملهٔ حریف در ادامه خطرساز شود، واکنش چگونه باشد. چی سائو یا «دستان چسبان» به هنرجو یاد می‌دهد که چگونه به‌طور غیرارادی در برابر سرعت، نیرو و جهتِ یک حمله بر مبنای حسِ لامسه (حسی که بسیار سریع تر از حس بینایی و تصمیم، پس از پردازش مغز) واکنش نشان دهد.

آشنایی با شاخه های وینگ چون

یکی از شاخه‌های وینگ چون که به دستِ لئونگ تینگ گسترش داده شده به جای آوانویسی مرسوم Wing Chun از آوانویسی Wing Tsun که همان وینگ چون با لهجه آلمانی خوانده می‌شود به منظور متمایزسازی این شاخه از دیگر شاخه‌ها استفاده می‌کند. اولین و همچنان بزرگترین و به روزترین هنرجوی ایشان گرند مستر کرنشپشت می‌باشند که پس از اخذ مدرک بزرگترین استاد سازمان جهانی وینگ چون EWTO  را ثبت و قصر شائولین اروپا را پایه‌گذاری نمودند.

اصول مبارزه در وینگ چون

اصول هشت‌گانه وینگ چون سنگ بنای یک سیستم دفاع شخصی تهاجمی را تشکیل می‌دهد که به فرد اجازهٔ تطبیق به اندازه، قدرت و سبکِ مبارزه‌ایِ حریف را می‌دهد.

برو جلو : فوراً به منظور تماس با اندام حریف به جلو پیشروی کن (به منظور بکار افتادن رفلکس‌هایی که در چی سائو آموزش دیده می‌شود) یا حتی فرای آن برای اول ضربه زدن به حریف. این انفعال غیرمنتظره ابتدایی حریف را اغلب متعجب می‌کند و مبارزه را به فاصله نزدیک تبدیل می‌کند جاییکه عکس‌العمل‌های حسی بر عکس‌العمل‌های بینایی حکم فرمایی می‌کند و صد البته جاییکه وینگ چون کار حرفه‌ای، احتمالاً در آن منطقه بر حریفش برتری دارد.

به حریفت بچسب : اگر در ابتدا نتوانستی به حریفت ضربه‌ای وارد کنی و او را از کار بیندازی، به جای تماس برقرار کردن با بدن حریف (غیر از سر و گلو) سعی کن به او بچسبی. غالباً اولین عضوی که با آن تماس پیدا می‌کنید دست حریف است. حالا که با دست حریف تماس پیدا کرده‌اید او چگونه می‌تواند بدون اطلاع شما حمله‌ای را با دستش اجرا کند؟

در برابر نیروی بزرگ‌تر تسلیم شو : از آنجا که هیچ‌کس نمی‌تواند مطمئن باشد که از هر حریفی که در پیش رو دارد قوی تر است، شخص باید به شیوه‌ای آموزش ببیند که حتی در برابر حریف قوی تر پیروز باشد. چی سائو مانند یک معلم حرفه‌ای یاد می‌دهد که چگونه در برابر حملهٔ حریف واکنش‌های لازم را نشان دهید. وقتی که حقیقتاً حمله حریف از شما قدرتمندتر است، آموخته‌های شما در چی سائو به بدن شما می‌گوید که از مسیر حمله حریف کنار بروید و زاویهٔ دیگری را برای حمله پیدا کنید.

حریفت را تعقیب کن : متعاقب اصل اول در صورتی‌که حریف عقب‌نشینی کرد، واکنش فوری یک وینگ‌چون‌کار ادامه به حرکتِ رو به جلویش است. نه اینکه به حریفش اجازه دهد تا خودش را پیدا کرده و فرصتی هر چند اندک برای تجدید نظر در استراتژی حمله‌اش پیدا کند. بسیاری از سبک‌ها که تکیه بر سرنخ‌های بصری دارند ترجیح می‌دهند که یک گام به عقب بگذارند، اندکی صبر کنند و حمله‌های بعدی را طرح‌ریزی کنند که معمولاً می‌توان به این نکته در مبارزات ورزشی و تورنُمنتی پی برد.